Τι μεγάλη αυτή η δοκιμασία που σε βρήκε!... Το πρόβλημά σου σε συντάραξε. Ξέρεις πού αναφέρομαι και τι εννοώ. Μου το 'γραψες, μα δεν το λέω ανοιχτά. Καθένας, άλλωστε, έχει το δικό του. Κι είναι φυσικό καθένας να φέρνει στο μυαλό του τον δικό του καημό. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο σε όλους: πόνος, πίκρα, απογοήτευση. Σεισμός και αποθάρρυνση. Και φόβος απέραντος. Αισθάνεσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις στη ζωή. Νιώθεις τεράστια απογοήτευση. Κι αισθάνεσαι ότι αυτός που λέγεται Θεός δεν σ' αγάπησε και δεν σου έδειξε έμπρακτα την αγάπη που περίμενες να δεις, με αποδείξεις. Ολα αυτά σ' έκαναν να 'χεις βουλιάξει τώρα. Μέσα σου είσαι ένα πληγωμένο παιδάκι. Η ψυχική ηλικία σου είναι νηπιακή. Στη βιολογική ηλικία σου είσαι μεγάλος και μεγάλη. Αλλά η απογοήτευση, ο πόνος και η πίκρα σε κάνουν να γίνεσαι ένα δειλό, μικρό σπουργιτάκι του χειμώνα, που φοβάται να βγει, να βρει έστω ένα σποράκι για να φάει. Και το τυλίγουν το χιόνι και το κρύο και η παγωνιά. Και φοβάται. Μόνο φοβάται. Και νιώθει απέραντη ανασφάλεια. Ετσι είσαι.
Εχω δει μεγάλους στην ηλικία, και άντρες και γυναίκες, που θα περίμενε κανείς να 'χουν μεγάλη δύναμη. Διότι έτσι δείχνουν εξωτερικά: ισχυροί, αλώβητοι, άτρωτοι, δυνατοί, επιβλητικοί. Χτυπούν το τραπέζι στο σπίτι και τα παιδιά φοβούνται. Μιλούν στη δουλειά δυναμικά και οι άλλοι τρέμουν. Μα όταν τους βρει η στενοχώρια, γίνονται τόσο φοβισμένοι και τόσο ευάλωτοι.
Μαλακώνει τόσο πολύ η ψυχή με τον πόνο και ζαρώνει απ' τη δειλία. Μα και το μυαλό, όταν πονάς, θολώνει απίστευτα. Είναι που χάνεται η ισορροπία, χάνονται η αρμονία και η χαρά της ζωής, και το κίνητρο που σε κάνει να θες να ζήσεις. Σε βρήκε ο πόνος και σε πνίγει ένα «γιατί». Γιατί να γίνεται αυτό; Θες ν' ακούσεις μια εξήγηση, μια απάντηση, για να ηρεμήσεις. Το «γιατί» δεν το ξέρω. Ξέρω ότι ο Θεός είναι αγάπη. Πώς όμως μπορεί αυτή η αγάπη να σε πονά τόσο πολύ, ομολογώ, δεν το ξέρω. Με ξεπερνά κι εμένα. Ακου: Κάπου στο βάθος της ψυχής μας υπάρχει κάποια αιτία που περνάμε όσα περνάμε. Ξέρω και κάτι ακόμα: Αυτό που περνάμε, κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία στη ζωή, είναι κάτι που εμείς, κατά κάποιον τρόπο, ελκύσαμε κοντά μας. Μ' έναν μυστικό τρόπο το τραβήξαμε κοντά μας, το προκαλέσαμε. Οχι εκούσια. Οχι στο επίπεδο της λογικής. Δεν έγινε συνειδητά. Κανένας δεν προκαλεί συνειδητά την αποτυχία, την απογοήτευση και τη μεγάλη πίκρα. Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν εκούσια και συνειδητά να πάθω κάτι τέτοιο στη ζωή μου. Οχι, σίγουρα δεν έγινε συνειδητά.
Προσπάθησε να καταλάβεις, αν μπορείς, τι σου λέω σήμερα, την ημέρα του μεγάλου πόνου σου.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου