Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΑΚΩΒ. THE PATRIARCH JAKOB.

"Ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ, αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ"

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΑΚΩΒ.
ΑΓΙΟΓΡΑΦΕΙΟΝ Ι. ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ 1991.

ICONOGRAPHY WORKSHOP, HOLY CONVENT OF THE ANNUNCIATION, ORMYLIA, 1991.

Τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὴν προφητέψανε οἱ Προφῆτες. Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴν προφήτεψε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, τὴ μέρα ποὺ εὐλόγησε τοὺς δώδεκα υἱούς του, καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα «δὲν θὰ λείψει ἄρχοντας ἀπὸ τὸν Ἰούδα μήτε βασιλιὰς ἀπὸ τὸ αἷμά του, ὡς ποὺ νὰ ἔλθει ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον εἶναι γραμμένο νὰ βασιλεύει ἀπάν᾿ ἀπ᾿ ὅλους, κι αὐτὸν τὸν περιμένουμε ὅλα τὰ ἔθνη».

ΤΟ " ΕΠΙ ΣΟΙ ΧΑΙΡΕΙ"- " IN THEE REJOICETH"

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ Ι. ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ.
ΕΡΓΟΝ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ


WALL-PAINTING THE KATHOLIKON.
HOLY CONVENT OF THE ANNUNCIATION, ORMYLIA.
WORK OF THE NUNS.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ DVD.


ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΝΑΤΑΛΙΑΣ ΝΕΣΤΕΡΟΒΑ

ΣΧΟΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ.

Κάθε άνθρωπος έχει την δική του μοναδική πορεία προς τον Θεό. Ωστόσο, στην πορεία αυτή, δεν έχει ο καθένας μας την ευκαιρία να συναντήσει έναν πνευματικό δάσκαλο - Γέροντα, ο οποίος θα μπορούσε να μας οδηγήσει, να μας ενθαρρύνει, να μας παρηγορήσει και να φωτίσει τη ζωή μας με τις ακτίνες της βιωμένης αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον του.

Ένας από τους πιο γνωστούς Γέροντες των τελευταίων χρόνων, που απεβίωσε το έτος 1994, είναι ο μοναχός του Αγίου Όρους πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης.

Η ταινία μας σας προτείνει μια συνάντηση με τον πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη. Θα βρεθείτε στους τόπους όπου έζησε, θα δείτε τις περισσότερες από τις φωτογραφίες του που έχουν σωθεί και θα ακούσετε τη φωνή του. Τη φωνή ενός ανθρώπου της εποχής μας προικισμένου από το Άγιο Πνεύμα με πολλά χαρίσματα, η οποία θα βρει ανταπόκριση στην καρδιά κάθε πιστού και ίσως και κάποιου μη θρησκευόμενου ανθρώπου.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Γιόρτασε το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Αυγούστου 2010 στο Μανχάταν ο Ιερός Ναός του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη.

Από αριστερά, οι: Δημήτριος Σταυρόπουλος, Ασημίνα Γούτου, Χάιδω Μπάρκα, Ανδριάνα Δρονγκίτη, Ξενοφών Βολάνδης, πρόεδρος, π. Βασίλειος Μπασσακύρος, Τέντυ Τριανταφυλιάς, Αμάντα Γούτσου και Αδαμαντία Δρονγκίτη./

http://www.ekirikas.com

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ομιλία του Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου Εφραίμ για τον πνευματικό του Πατέρα Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη .


Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν.

Αγαπημένοι μου, έχουμε έρθει εδώ για αυτή την ημέρα για να προσευχηθούμε και να τελέσουμε το μνημόσυνο για το Γέροντα Ισαάκ τον Αθωνίτη με ευκαιρία τη δωδέκατη επέτειο της κοίμησης του. Έζησε για ένα διάστημα σε αυτό εδώ το μοναστήρι και ασκείτο πνευματικά, πριν αναγκαστεί από τις ιστορικές συνθήκες της εποχής εκείνης να αφήσει το τόπο τούτο και να πάει να ασκηθεί στο Άγιον Όρος

Αυτό το μνημόσυνο είναι η ευκαιρία για εμάς, ώστε να μπορούμε να θυμόμαστε και γνωρίζουμε όλους αυτούς τους μοναχούς και ασκητές που έζησαν και ασκήθηκαν στην ζωή τους αφιερωμένοι στον Κύριο, έτσι ώστε να μπορέσουμε οι πιστοί θα ξέρουμε την ουσία του μοναχισμού, ο λόγος για τον οποίο τέθηκε σε λειτουργία και γιατί ο Θεός επέτρεψε να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο! Ο Μοναχισμός εξαπλώθηκε έντονα από τον τέταρτο αιώνα, και αυτό, όπως και εσείς ξέρετε , είναι μετά το τέλος του πρώτου διωγμούς κατά των χριστιανών και τη νίκη του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου και του για την ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας πολλοί άνθρωποι έγιναν χριστιανοί σύμφωνα με την πίστη του ηγέτη τους. Αυτό είναι γνωστό. Η πρωτοβουλία αυτή οδήγησε στη χριστιανική ζωή αλλά χωρίς ζήλο. Για το λόγο αυτό ορισμένοι χριστιανοί με ζήλο ήθελαν να διατηρήσουν τη ζωή τους κοντά την ζωή του Ευαγγελίου, μιμούμενοι τον Κύριο Ιησού Χριστό και με τις εντολές του Ευαγγελίου. Έτσι, ορισμένοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τον κόσμο, ώστε να σπεύσουν να ησυχία. Αυτή η ησυχία είναι απαραίτητη για τους αρχαρίους, επειδή ο άνθρωπος επηρεάζεται από το περιβάλλον του λόγω της αδυναμίας του. Αλλά προχώρησαν περισσότερο από αυτή τη απομίμηση τους του Κυρίου Ιησού και τις διδασκαλίες Του, διότι δεν επιδιώκουν μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά να είναι πιο ήσυχοι, με ησυχία στα νεύρα τους, τις επιθυμίες τους, τα πάθη τους. Τους βοήθησε να επιτευχθεί αυτό με η Χάρη του Θεού. Μέσω αυτού του τρόπου ζωής , είναι σε θέση να αφιερωθούν πιο πολύ στον Κύριο, στην αγάπη του Κυρίου.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τον Θεό με την ίδια αγάπη όπως αγαπά τον γείτονα! Για το λόγο αυτό ο Κύριος Ιησούς είπε, «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί." Αυτή είναι η ασκητική που πολλοί έχουν περπατήσει από το τέταρτο αιώνα, και ιδιαίτερα στα εδάφη μας, γιατί προέκυψε στην Αίγυπτο και τη Συρία και την επέκτασή της στο Ιράκ και τη Μεσοποταμία και το Ιράν προς την Άπω Ανατολή και στη συνέχεια, στη Μικρά Ασία, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Τι καλό είναι αυτός ο ασκητικός τρόπος για τον κόσμο;

Ο μοναχός καθαρίζει τον εαυτό του αλλά καθαρίζει και το περιβάλλον του! Διότι όταν η χάρη του Θεού «εισέλθει» και «εγκατασταθεί» σε ένα πρόσωπο, και όταν γεμίζει η καρδιά του ανθρώπου αυτού με την αγάπη του Χριστού τότε ξεχειλίζει αυτή η αγάπη έξω προς τους άλλους. Με την ιερή αυτή ασκητική αλλάζει το περιβάλλον του ο ασκητής και χτίζει γύρω από τον εαυτό του έναν ολόκληρο κόσμο με αγάπη και με την αγιοσύνη που αποκτά με την άσκηση αυτή, σκεπάζει όλο το κόσμο! Αυτό είναι αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα και πάντα, έτσι ώστε όλος ο κόσμος να μην εμπίπτει στην αμαρτία και στην ειδωλολατρία ! Δηλαδή, λατρεία στα πάθη τους και σε όλα τα υλικά πράγματα, ιδίως της διαφθοράς και της σαρκολατρείας. Είναι άμεση πνευματική ανάγκη ο κόσμος λατρεύει το ζωντανό Θεό που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο και σήμερα, όπως όταν αναφέρεται το Ευαγγέλιο στον Προφήτη Ηλία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Δηλαδή το πώς ο άνθρωπος μπορεί να αγιάζει!!

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο Γέροντας Ισαάκ περπάτησε! Εκείνοι που τον έζησαν το γνωρίζουν αυτό, τα αδέλφια του που είναι παρόντες εδώ σήμερα. Από τη νεαρή του ηλικία , ποθούσε την ησυχία και έφυγε από το σπίτι του στην έρημο, όπου θα μπορούσε να είναι μόνος με τον Θεό και να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα Του. Αυτός ήταν ο σκοπός του και με τον οποίο μπήκε στην ασκητική ζωή και με το σκοπό αυτό είχε μεγαλώσει. Ο Θεός ήθελε να τον πάει στο Μοναστήρι του Balamand και από εκεί σε αυτό το Μοναστήρι της Παναγίας της Χαματούρας και στη συνέχεια στο Άγιον Όρος όπου και τελείωσε τη ζωή του στην ειρήνη και μετάνοια.

Ο πατέρας Ισαάκ ήταν σκληρός με τον εαυτό του, ήταν επίμονος και προσεκτικός στην άσκηση των πνευματικών του καθηκόντων για να είναι αρεστός με το Θεό και να ζει βάσει πάντα των εντολών Του. Ανέθρεψε και τους μαθητές του με αυτόν τον τρόπο, ακριβώς όπως και ο ίδιος ασκήθηκε με βάσει την Άγια Παράδοση του Αγίου Όρους. Ήταν μια γενναία προσωπικότητα και θαρραλέος άνθρωπος που μιλούσε πάντα για την αλήθεια και δεν φοβούνται τίποτα .

Αυτός ο τρόπος ζωής απαιτεί τόλμη. Αυτό το θάρρος μπορεί να προέλθει μόνο από τον Θεό, διότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος και φοβισμένος από τη φύση του. Ωστόσο ο Γέροντας Ισαάκ ο Αθωνίτης δεν ήταν φοβισμένος επειδή ήταν ένας άνθρωπος που έκανε μεγάλη προσπάθεια στη άσκηση για τον εαυτό του και ο Θεός του έδωσε αυτή την εξουσία. Για το λόγο αυτό η μνήμη του παραμένει βαθιά σε όλους εκείνους που τον ήξεραν. Ο πατέρας Ισαάκ αποτελεί μια ζωντανή αδιάψευστη μαρτυρία ότι ο Θεός είναι το μόνο απαραίτητο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτός ο κόσμος και τα υλικά πράγματα που έχει όπως το φαγητό και ποτό, κανένα από αυτά δεν είναι απαραίτητα, αλλά μόνο ο Θεός είναι αρκετό για εμάς. Αυτή ήταν η μαρτυρία του Γέροντα Ισαάκ. Δεν ήταν που συνδέονται με αυτόν τον κόσμο. Έδειξε με τη αγία ζωή του σε όλους μας ότι ο κόσμος δεν αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι αληθινά και ότι υπάρχει αιώνια ζωή με τον Ιησού Χριστό και μας περιμένει όλους μας, Αμήν.

Σχόλιο μεταφραστή: ο Γέροντας Ισαάκ ήταν μια πνευματική τροφός για όλους, όχι μόνο για τα πνευματικοπαίδια Του αλλά και για όλους όσους Τον πλησίαζαν και με πνευματική αγάπη και αρχοντιά πλησίαζε την ανθρώπινη ψυχή παρηγορώντας της και καθοδηγώντας την απλανώς χωρίς να προτάσσει το δικό του θέλημα, αλλά πάντα το θέλημα του Θεού που έτσι κι αλλιώς σε Εκείνον ανήκει η κάθε ψυχή προσέχοντας επιμελώς να μη αγαπήσει ο άνθρωπος τον Γέροντα πάνω από το Θεό…

Την ευχή Του να έχουμε όλοι …

ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ - ΦΩΤΗ.

Τη Τέταρτη 25 Αυγούστου ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Λουκά του νεομάρτυρα εξ Αδριανουπόλεως, τελέσαμε το 6μηνο μνημόσυνο του Παπά Φώτη στο ομώνυμο μοναστήρι του…



Κάθε χρόνο ο ευλογημένος παπά Φώτης με πολύ χαρά πραγματοποιούσε το πανηγύρι του Αγίου Λουκά, γιατί η κανονική μνήμη του Αγίου είναι μέσα στην Τεσσαρακοστή και δεν μπορούσε έτσι να το κάνει μεγαλοπρεπή......μάλιστα μετά την ακολουθία παρέθετε "τράπεζα" για τους προσκυνητές .
Έτσι και φέτος βρεθήκαμε όσοι μπορέσαμε να ειδοποιηθούμε στη πανηγύρι που ο παπά Σταύρος εφημέριος της Άγιας Μαρίνας στο ομώνυμο χωριό της Μυτιλήνης και αγαπημένο παιδί του παπά Φώτη οργάνωσε όμορφα με την προτροπή του χρόνου να γίνει πιο οργανωμένα και να γίνει και η "τράπεζα" όπως ο αγαπημένος μας Παππούλης έκανε...
ταυτόχρονα έγινε και το 6μηνο μνημόσυνο του παπά Φώτη .....
Την ευχή του να έχουμε...



Για την ιστορία, η τοποθεσία που έχει χτιστή ο ναός, όπως έλεγε ο Παππούλης που τον έχτισε με τα ίδια του τα χέρια, είναι ο τόπος που κοιμήθηκε ο Άγιος το προηγούμενο βράδυ πριν παραδοθεί για να ομολογήσει την Αγία Πίστη του στους Τούρκους.
Αρκετά χρόνια πριν την κοίμηση του ο Παππούλης μας έχει εκμυστηρευτεί ένα θαυμαστό γεγονός που εκτός από την αφήγηση του, θαυμάσαμε τον ταπεινό πνευματικό τρόπο αντιμετώπισης .του.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ... άρχισε να λέει ο Παππούλης,.... κάθισα μέσα στο κάτω ναό να κάνω τον κανόνα μου με το κομποσκοίνι....

Ξαφνικά μέσα στο μαύρο σκοτάδι γέμισε με δυνατό φως ο ναός που προερχόταν από το ιερό…κοιτώ... συνεχίζει ο Παππούλης,.... προς τα εκεί αλλά ήταν πολύ δυνατό…σκέφτομαι…μάλλον κάποιο αυτοκίνητο γνωστού ανθρώπου θα είναι που με τους προβολείς του φωτίζει τόσο δυνατά μέσα τον ναό…έτσι βγήκα έξω να τους προϋπαντήσω ….αλλά?

Τίποτα, παντού μαύρο σκοτάδι…αλλά από την άλλη το φως έχει πλημμυρίσει πιο πολύ την εκκλησία….οπότε σκέπτομαι ..συνεχίζει ο Παπούλης.. .να ο Άγιος Λουκάς περνούσε από δω και είπε να μου πει μια καλησπέρα….τι κουμάντο θα του κάνω τι θα κάνει? Άγιος είναι ότι θέλει κάνει…
Τι θάθελες να κάνω ευλογημένε? Να πιάσω να διαδίδω στο κόσμο τα θαυμαστά του Αγίου για να το κάνω προσκύνημα? Μη γένοιτο από μένα.!!



Αυτός ήταν ο ταπεινός, απλός, αφανής όσο μπορούσε και έκανε το παν για να σου χαλάσει το καλό λογισμό που είχε κάποιος σχηματίσει για Εκείνον, κάνοντας τα «παλαβάτα του»… αλλά ταυτόχρονα και πολύ έμπειρος στα πνευματικά παπά Φώτης που ήξερε να κινείται άνετα μεταξύ των Αγίων χωρίς να καβαλάει το καλάμι της πνευματικής έπαρσης…..ίδιον της εποχής μας.!


ΟΤΙ ΚΑΛΟ.........................

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ.


Δεν θα επεκταθώ στο ποιος ήταν ο Γέροντας Ζωσιμάς αφού υποθέτω πολλοί θα το πράξουν στην συνέχεια σε μεγαλύτερη έκταση.
Με λίγα και απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι ο Ζωσιμάς Μοναχός, ήταν ένας χαρισματούχος μοναχός, τέκνο πίστης και υπακοής.

Έζησε πολλά χρόνια ως μοναχός στην Μονή Αγίου Παντελεήμωνα Πεντέλης και βοήθησε τα μέγιστα στην οικοδόμησή της αφού ως κοσμικός ήταν οικοδόμος. Ήταν υποτακτικός του μακαριστού γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη ενώ έγραψε συνολικά 5 βιβλία για την ζωή και το έργο του, ομολογώντας την αγιότητα του Γέροντά του και ταυτόχρονα, οικοδόμησε την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας που τα μελέτησαν..

Ακολουθώντας τον γέροντα Σίμωνα, ο οποίος λόγω προβλημάτων υγείας αποχώρησε από την μονή του Αγίου Παντελεήμωνα και έμενε στον κόσμο, ο π.Ζωσιμάς βρέθηκε (μετά τον θάνατο του γέροντα του) να ζει για 20 και πλέον χρόνια σε ένα μικρό σπιτάκι στο Χαλάνδρι της Αθήνας. Όμως, αν και ζούσε στον κόσμο, αγωνιζόταν ως ένας αληθινός ασκητής της ερήμου, με ατελείωτες ώρες ολονύκτιας προσευχής και ορθοστασίας. Οι ώρες του ύπνου του ήταν ελάχιστες και ουδέποτε χάλασε το μοναχικό του τυπικό, το οποίο του καθόρισε ο μακαριστός γέροντάς του Σίμων Αρβανίτης. Όλη του η ζωή, μέχρι την τελευταία του πνοή, κυλούσε μέσα στην προστασία του γέροντα Σίμωνα και ο π.Ζωσιμάς, ουδέποτε παρέκλινε από τις εντολές και τις οδηγίες που του έδωσε όταν ήταν εν ζωή. Έκανε υπακοή μέχρι της οσιακής κοίμησης του.

Μνημόνευε εκατοντάδες ονόματα στην προσευχή του, συνήθως μετά από την απογευματινή παράκληση στην Παναγία και καθημερινά πλήθος κόσμου συνέρρεε για να πάρει την ευχή του, ακόμα και με μεγάλα πούλμαν. Απαντούσε δεκάδες τηλέφωνα όλη την ημέρα. Ο ίδιος ως μοναχός, δεν εξομολογούσε, όμως οι θεόπνευστες συμβουλές του στήριζαν δεκάδες ψυχές και έφεραν πλήθος πιστών κοντά στην εκκλησία. Τόνιζε πάντα σε όλους ότι «τα πιο βασικά στην χριστιανική ζωή είναι: Η εξομολόγηση, η συχνή Θεία Κοινωνία, η νηστεία και η μελέτη πνευματικών βιβλίων», πράγματα που έκανε και ο ίδιος καθημερινό βίωμα του, ακόμη και μετά την αποχώρηση του από την Μονή του Αγίου Παντελεήμωνα. Διατηρούσε με ευλάβεια ένα μεγάλο Σταυρό του Χριστού μας, τον οποίο κληρονόμησε από τον Γέροντα του Σίμωνα, με τον οποίο σταύρωνε τους προσκυνητές που τον επισκέπτονταν.

Κατά καιρούς, πήγαινε στο Άγιο Όρος και στην πρώτη επίσκεψη του στον Γέροντα Παίσιο, όπου πρώτη φορά έβλεπε ο ένας τον άλλο, ο τελευταίος τον κάλεσε κατ’ ιδίαν και του είπε «τους πνευματικούς αγώνες που κάνεις, τους έκανα και εγώ». Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο γέροντας Παίσιος είχε επισκεφθεί δια της χάριτος τον π. Ζωσιμά στο Χαλάνδρι και είχαν σύντομη συνομιλία, όπως ακριβώς δια της χάριτος επίσης είχαν συνομιλία ο γέροντας Πορφύριος με τον Γέροντα Σωφρόνιο ο ένας ευρισκόμενος στο Έσσεξ Αγγλίας και ο άλλος στην Ελλάδα.

Ο π.Ζωσιμάς συκοφαντήθηκε πολύ ενόσω ζούσε και πολύ συνέπασχε με όσους είχαν τον σταυρό των συκοφαντιών και των αδικιών. Ο ίδιος έλεγε πάντα σε όλους, κάτι που και ο ίδιος έκανε πράξη: «Να μην στεναχωριέσαι όταν σε αδικούν ή σε κατηγορούν. Να κάνεις προσευχή και να ανάβεις κερί για αυτούς που σε κατηγορούν και να τους ευχαριστείς, διότι χωρίς αυτά δεν σώζεσαι». Πόσες και πόσες ώρες έκανε κομποσχοίνι για όσους τον είχαν αδικήσει… Πόσες φορές έκανε προσευχή όταν άκουγε ότι κάποιος τον κατηγορούσε… Η ζωή των συκοφαντιών (μια ζωή την οποία πέρασε και ο Άγιος Νεκτάριος, τον οποίο ο π. Ζωσιμάς είχε σε ευλάβεια), ήταν μια ζωή που διαπέρασε όλα τα στάδια του καθημερινού βίου του. Όσο όμως τον κατηγορούσαν, τόσο αυτός προσευχόταν και τόσο έλαμπε ως γνήσιος δούλος Θεού, με την υπομονή, την σιωπή και την ταπείνωση την οποία έδειχνε.

Ως άνθρωπος Του Θεού και ενώ ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατέκρινε την Μονή Βατοπαιδίου για το δήθεν γνωστό σκάνδαλο, ο π. Ζωσιμάς θλιβόταν και έκανε έντονη προσευχή για το θέμα αυτό. Έβλεπε και γνώριζε το άδικο της όλης υπόθεσης και ήξερε για το τεράστιο έργο της μονής Βατοπαιδίου. Έλεγε για το θέμα αυτό ο Γέροντας: «Ο π.Εφραίμ (ηγούμενος της μονής Βατοπαιδίου), έχει κάνει μεγάλο έργο. Και μόνο οι 100 και πλέον πατέρες που έχει υπό την καθοδήγηση του, είναι ένδειξη της μεγάλης πνευματικότητάς του και με τις προσβολές και τις αδικίες που δέχθηκε, η Παναγία τον κρατάει στα χέρια της». Επίσης ο π. Ζωσιμάς, εκτιμούσε πολύ τον Μητροπολίτη Λεμεσού Κύπρου κ.κ. Αθανάσιο. Συνέπασχε για αυτόν και έκανε κομποσχοίνι όταν αυτός αδικείτο προ ετών.

Η ζωή του ήταν μέσα στην χάρη του Χριστού μας. Τα περιστατικά που τα αποδεικνύουν αυτά είναι δεκάδες και πολλοί θα ομολογήσουν για το έργο του.

Μια ευλαβής χριστιανή που ευλαβείτο και συμβουλευόταν τον Γέροντα Παΐσιο στεναχωρέθηκε πολύ μετά την κοίμηση του και έδειχνε απαρηγóρητη. Μια μέρα είδε στον ύπνο της μια ταμπέλλα που έγραφε «Προς π. Ζωσιμά» παρόμοια με την ταμπέλλα που οδηγούσε τους προσκυνητές στο κελί του πατρός Παϊσίου στην Παναγούδα Αγίου Όρους. Από τότε η γυναίκα (ρωτώντας και μαθαίνοντας, διότι δεν ήξερε ποιος ήταν ο π.Ζωσιμάς) κατάλαβε πως ήταν θέλημα Θεού να καταφεύγει για τα προβλήματα της στον π.Ζωσιμά αντί στον π.Παΐσιο, αφού ο τελευταίος είχε κοιμηθεί. Από αυτό το περιστατικό και μόνο, ο κάθε ένας μπορεί εύκολα να αντιληφθεί για το ποιος ήταν ο π. Ζωσιμάς.

Η γνωστή μακαριστή Κύπρια μοναχή Μαρία Ψηλή, διηγούμενη με θαυμασμό την επίσκεψή της στον π. Ζωσιμά μας ανέφερε πως ο γέροντας σταύρωσε την Αγία Γραφή και της έδωσε να διαβάσει «στην τύχη» ένα χωρίο για ψυχική ωφέλεια. Όπως αναφέρει η Μαρία (που ως γνωστό έπασχε από πάμπολα προβλήματα υγείας) η Αγία Γραφή άνοιξε στο σημείο που λέει «…αράτο τον σταυρό αυτού και ακολουθείτο μοι…» και ήταν ακριβώς το βάλσαμο που εκείνη την περίοδο χρειαζόταν η ψυχή της για να πάρει κουράγιο στα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Τα προβλήματα υγείας τα οποία αντιμετώπιζε ήταν μεγάλα και ο πόνος για πολλά από αυτά ήταν ανυπόφορος. Ποτέ όμως δεν τον άκουσε κανείς να παραπονιέται. Σήκωνε τον σταυρό των σωματικών του ασθενειών αγόγγυστα.

Στην κηδεία του, που έγινε εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών, στις 11/8/2010 στην Μονή Αγίου Παντελεήμωνα Πεντέλης παραβρέθηκε πλήθος κόσμου. Ναι μεν ο πόνος ήταν μεγάλος για το κενό που άφησε αλλά, η παρηγοριά για την μεσιτεία του προς τον Χριστό μας, άφησε σε όλους μια εσωτερική χαρά, χαρά που αφήνουν μόνο οι γνήσιοι δούλοι του Θεού.

Την ευχή του νάχουμε!

Κλεάνθης Συμεωνίδης, Λευκωσία

Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου


Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΤΗΡΩΝ"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΤΗΡΩΝ"



ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΤΗΡΩΝΑΣ ΜΟΝΑΓΡΟΥΛΛΙ ΛΕΜΕΣΟΣ

1-2 Σεπτεμβρίου 2010, Πανήγυρις Αγ. Μάμαντος, Ι. Ν. Αγ. Μάμαντος, Μόρφου.


agios_mamas_morfou




Πανηγυρικός Ἑσπερινός καί Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Μάμαντος στή Μόρφου

Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί διά πρεσβειῶν τοῦ πολιούχου Ἁγίου τῆς Μητροπόλεώς μας Μάμαντος τοῦ Μεγαλομάρτυρος, θά τελεστεῖ καί φέτος Ἑσπερινός καί Θεία Λειτουργία στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Μάμαντος στήν κατεχόμενη Μόρφου, τήν 1η καί 2α Σεπτεμβρίου 2010 ἀντίστοιχα, ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου. Τό ἀπόγευμα τῆς 2ας Σεπτεμβρίου καί ὥρα 5.00 μ.μ., θά ψαλεί ὁ Παρακλητικός Κανόνας πρός τό Ἅγιο Μάμα.

Θερμή παράκλησή μας εἶναι ὅπως συμμετάσχετε στίς πιό πάνω Ἀκολουθίες προκειμένου νά τιμήσουμε τόν πολιοῦχο Ἅγιό μας καί νά τοῦ δείξουμε ὅτι δέν τόν ξεχνοῦμε ὅπως καί ἐκεῖνος δέν μᾶς ξεχνᾶ. Ἡ παρουσία μας στόν Ἅγιο Μάμα φανερώνει τήν ἐπιθυμία μας γιά λύση στό μεγάλο πρόβλημα τοῦ Κυπριακοῦ καί ὅτι δέν ἀποδεχόμαστε τή σημερινή κατάσταση πού ἐπεβλήθη διά τῆς βίας. Ἡ παρουσία μας στη Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Μάμα στήν κατεχόμενη Μόρφου εἶναι μήνυμα ὅτι δέν ἐγκαταλείπουμε τήν Χριστιανική κληρονομιά τοῦ τόπου μας καί ὅτι τό δικαίωμα τῆς Θρησκευτικῆς λατρείας εἶναι οὐσιῶδες καί πρωταρχικό.

Καλοῦμε λοιπόν ὅλους σας, νά παρευρεθεῖτε τόσο στόν Πανηγυρικό Ἑσπερινό καί στήν Πανηγυρική Θεία Λειτουργία ὅσο καί στόν Παρακλητικό Κανόνα, γιά νά συμπροσευχηθοῦμε γιά τήν εἰρήνη, τή συνύπαρξη καί τή δικαιοσύνη στήν Κύπρο.

Ὁ Ἅγιος Μάμας καί ἡ Μόρφου μᾶς περιμένουν.

Μετ’ εὐχῶν πατρικῶν,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο Μόρφου Νεόφυτος

Εὐρύχου, 19 Αὐγούστου 2010.

Ὥρα ἔναρξης Ἑσπερινοῦ (1.9.2010) – 7.00 μ.μ.
Ὥρα ἔναρξης Θείας Λειτουργίας (2.9.2010) – 7.30 π.μ.

ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

intro_gr.jpg



ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η Αγιορειτική Βιβλιοθήκη πήρε την πρωτοβουλία για την έκδοση μιας σειράς μοναστηριακών οδηγών, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο παρών συνοπτικός οδηγός «Τα μοναστήρια της Κύπρου». Σκοπός της σειράς αυτής είναι να γνωρίσουν οι νεότεροι αγιορείτες αλλά και όλοι οι ενδιαφερόμενοι την ιστορία, το εύρος και την ποικιλία του ορθόδοξου μοναχισμού. Τη σειρά άνοιξε ο οδηγός «Τα μοναστήρια του Στρυμόνα και της Ροδόπης» και έχουν προγραμματισθεί και άλλες εκδόσεις.
Βέβαια, ο οδηγός των μοναστηριών μίας ευρύτερης περιοχής δεν υποκαθιστά το προσκύνημα. Αντιθέτως, σκοπός του είναι να το προετοιμάσει. Ο οδηγός δικαιώνει την ύπαρξή του και τον κόπο της εκπόνησής του αν διευκολύνει τον προσκυνητή που επισκέπτεται τα μοναστήρια και αν συμβάλει στη δημιουργία της ψυχικής διεργασίας που οδηγεί στο προσκύνημα.

Όπως έχει δείξει η επεξεργασία των παλαιών περιηγητικών κειμένων, το προσκύνημα είναι μια ψυχική και πνευματική διεργασία που ξεκινά πολύ πριν από το ταξίδι, μία πορεία η οποία ακολουθεί διαφορετικούς νόμους από τη φυσική μετακίνηση. Ο προσκυνητής διαμορφώνει δύο εικόνες του τόπου που επισκέπτεται. Μία εκ των προτέρων (φανταστική-επιθυμητή εικόνα) και μία εκ των υστέρων (πραγματική-διορθωτική εικόνα). Η πρώτη εικόνα διαμορφώνει στερεότυπα και η δεύτερη τα καταργεί ή τα αναπαράγει. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο εικόνες συνιστά ένα πνευματικό και ψυχικό έλλειμμα, το οποίο δεν καλύπτεται πάντοτε. Ο καλός οδηγός των μοναστηριών βοηθά στην κάλυψη αυτού του κενού, αν όχι και στην εξάλειψή του. Επιτρέπει στον αναγνώστη να γνωρίζει εκ των προτέρων το εύρος και τον πλούτο του μοναστηριακού κόσμου που θα αντικρίσει κατά το προσκύνημα και αποτρέπει –αν είναι σωστός οδηγός- τη δημιουργία στερεοτύπων.

Ο μοναχισμός στην Κύπρο ανάγεται στον 4ο αιώνα, αλλά δεν είναι μόνον ιστορικό μέγεθος. Επιδεικνύει εκπληκτικές ικανότητες ανανέωσης και διατηρεί την ιδιοπροσωπία του. Οι μεγάλες μονές, όπως η μονή Κύκκου, η μονή Μαχαιρά και η μονή Σταυροβουνίου αποτελούν –ακόμη και αν δεν ληφθεί υπόψη το μέγεθος του κυπριακού χώρου και πληθυσμού- αξιοζήλευτα μοναστηριακά ιδρύματα, με εκπληκτική πληθώρα δραστηριοτήτων. Οι μοναχοί και οι μοναχές της Κύπρου είναι «ζηλωτές των πατρώων», φιλόξενοι και αποτελεσματικοί. Δεν αποζητούν το ευσεβές πρόσωπο, αλλά την ουσία της ευσέβειας. Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει το μεγάλο ενδιαφέρον του αρχιεπισκόπου και των μητροπολιτών της Εκκλησίας της Κύπρου για την ανανέωση των μονών, αλλά και οι αδελφικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει οι μονές μεταξύ τους.

Ο οδηγός περιλαμβάνει ξεχωριστά λήμματα για κάθε ένα από τα μοναστήρια και τα ασκητήρια που η έρευνα εντόπισε στην Κύπρο. Στον κατάλογο των μονών και των ασκητηρίων έχουν ενσωματωθεί εκτός από τους τόπους μοναστικής άσκησης που εξακολουθούν να υφίστανται και εκείνοι που έχουν αφήσει κτηριακά ίχνη, όπως και άλλοι για τους οποίους διαθέτουμε μόνον γραπτές ή και προφορικές μαρτυρίες, χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή γεωγραφική θέση τους. Ένα σημαντικό πρόκριμα για κάθε οδηγό του είδους αυτού είναι να διατηρήσει την ισορροπία ανάμεσα σε κραταιές μονές που δεν έπαψαν να λειτουργούν και στην ανάμνηση μονών που έχουν πάψει από αιώνες να υπάρχουν. Τα λήμματα συνοδεύονται με τη συναφή βιβλιογραφία και οπτικό υλικό, το οποίο συγκεντρώθηκε –στις περισσότερες περιπτώσεις- με αυτοψία, στη διάρκεια των προσκυνημάτων που πραγματοποίησαν οι συντάκτες του καταλόγου στους άγιους τόπους της Κύπρου. Έτσι, ο αναγνώστης είναι σε θέση να αντιληφθεί τα κυριότερα στοιχεία κάθε μονής και να δημιουργήσει μόνος του την εικόνα του ιδρύματος που θα επιδιώξει να προσκυνήσει.
Το υλικό του τόμου ταξινομήθηκε αναλόγως με τη διοικητική οργάνωση της Εκκλησίας της Κύπρου και τη γεωγραφική διαίρεση του χώρου ανάμεσα στις επαρχίες της. Ανεξάρτητα από τυχόν γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες, εφαρμόσθηκε χωρίς εξαιρέσεις ο κανόνας της κατάταξης των μονών στα όρια κάθε μητρόπολης ή χωρεπισκοπής. Η κατάταξη αυτή ακολουθήθηκε και στη χαρτογραφική παρουσίαση των μονών, που εκπονήθηκε για κάθε κεφάλαιο, ώστε να έχει ο αναγνώστης τη γεωγραφική εικόνα κάθε περιοχής.

Έτσι, μετά από την ιστορική εισαγωγή στο μοναχισμό της Κύπρου, ο τόμος διαιρείται στα εξής κεφάλαια: 1) Μοναστήρια της Αρχιεπισκοπής [Μοναστήρια Σταυροπηγιακά και Μοναστήρια της Λευκωσίας και των πέριξ], 2) Μοναστήρια της Πάφου, 3) Μοναστήρια της Λάρνακας, 4) Μοναστήρια της Κερύνειας, 5) Μοναστήρια της Λεμεσού, 6) Μοναστήρια της Μόρφου, 7) Μοναστήρια της Αμμοχώστου, 8) Μοναστήρια της Τηλλυρίας, 9) Μοναστήρια της Ταμασού Λευκωσίας, 10) Μοναστήρια της Τριμυθούντος και των Λευκάρων, 11) Μοναστήρια της Καρπασίας, 12) Μοναστήρια της Αρσινόης Χρυσοχούς, 13) Μοναστήρια της Αμαθούντος Λεμεσού, 14) Μοναστήρια Aγιοταφίτικα, 15) Μοναστήρια Σιναΐτικα, 16) Μοναστήρια Γεωργιανά και 17) Ασκητήρια.

Τη χρησιμότητα του ανά χείρας οδηγού θα την κρίνει ο αναγνώστης. Για τους συντάκτες η εκπόνησή του δεν ήταν μόνο ένα χρήσιμο έργο, αλλά και μια ευκαιρία να αναβιώσουν τις στενές σχέσεις ανάμεσα στο Άγιον Όρος και τον κυπριακό μοναχισμό, να θυμηθούν την εγκαταβίωση δεκάδων μοναχών από την Κύπρο στα αγιορειτικά καθιδρύματα και να τιμήσουν την κτητορική ιδιότητα των Κυπρίων προς τον Άθω. Άλλωστε το παρόν έργο εκπονήθηκε στο πλαίσιο του Κοινοτικού προγράμματος «Άθως-Κύπρος. Σχέσεις και ωσμώσεις του αθωνικού μοναχισμού με την ανατολική Μεσόγειο», σκοπός του οποίου είναι η ανάδειξη της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς του Αγίου Όρους και της Κύπρου.

Ιερομόναχος Ιουστίνος


http://www.athosmemory-intheworld.gr/

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Στόλος 1.000 ετών αναδύεται στην Πόλη


Η μεγαλύτερη πρόσφατη ανακάλυψη της υποβρύχιας αρχαιολογίας έγινε στη στεριά. Είναι 32 βυζαντινά πλοία του 1000 μ.Χ. που ήρθαν στο φως στο λεγόμενο «Λιμάνι του Θεοδοσίου», στο Γενί Καπί της Κωνσταντινούπολης. Στον πυθμένα του λεγόμενου «Λιμανιού του Θεοδοσίου» (αν και θεμελιώθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο), στην ακτή της συνοικίας Γενί Καπί της Πόλης, βρέθηκαν βυθισμένα- για την ακρίβεια «φυλακισμένα» στην υγρή άμμο- τουλάχιστον είκοσι εμπορικά πλοία με όλο το ξύλινο σκαρί τους, κάποια και με τα εμπορεύματά τους. Η είδηση όμως βρίσκεται και λίγο πιο κάτω. Στον πυθμένα του λιμανιού. «Η Κωνσταντινούπολη έχει συνεχή ιστορία κατοίκησης 8.000 ετών», λέει μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο Τούρκος αρχαιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας Κεμάλ Πουλάκ για τις αποδείξεις που ήρθαν στο φως μόλις πριν από μερικές ημέρες. Βρέθηκαν απλά κυκλικά και τετράγωνα οικήματα, φτιαγμένα από κλαδιά και λάσπη που κτίσθηκαν προτού ανέβει η στάθμη των υδάτων και σχηματισθεί το λιμάνι, το οποίο είναι γνωστό με το όνομα «Ελευθέριον», από το όνομα ενός ευγενούς που έκανε χορηγίες για την κατασκευή την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η επιβεβαίωση της συνεχούς κατοίκησης ήρθε και με την ανακάλυψη ενός νεκροταφείου πριν από τρεις εβδομάδες, με λείψανα δύο μικρών παιδιών, μιας γυναίκας κι ενός ανδρός του 6300-6000 π.Χ.

Ο Κεμάλ Πουλάκ, γεννημένος στη Σμύρνη, υπηρετεί 27 χρόνια την υποβρύχια αρχαιολογία, περνά τον μισό χρόνο κάτω από το νερό και τον άλλο μισό στο Ινστιτούτο Ναυτικής Αρχαιολογίας του Τέξας. Έχει βρει 32 πλοία στο «Λιμάνι του Θεοδοσίου», αλλά ονειρεύεται ν΄ ανακαλύψει ξανά ένα χαμένο προϊστορικό αρχαίο ναυάγιο. Βρέθηκε χθες στην Ελλάδα για το διεθνές συμπόσιο υποβρύχιας αρχαιολογίας στην Ύδρα- «ΤΑ ΝΕΑ» τον συνάντησαν στη μαρίνα Ζέας.

Ποια είναι η σημασία της ανακάλυψης του «Λιμανιού του Θεοδοσίου» στην Κωνσταντινούπολη;

Είναι τεράστια για την τοπογραφία της Κωνσταντινούπολης την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Για το λιμάνι Ελευθέριον γνωρίζουμε ότι δημιουργήθηκε εκείνη την εποχή και ενσωματώθηκε στο μεγάλο λιμάνι που διαμορφώθηκε επί Θεοδοσίου στο τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα. Τα πλοία που βρέθηκαν το καλοκαίρι του 2005 βυθίστηκαν γύρω στο 1000 μ.Χ. κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας που κατέστρεψε όσα πλεούμενα βρίσκονταν μέσα στο λιμάνι. Δώδεκα πλοία τα κατέκλυσε η άμμος αμέσως και γι΄ αυτό διατηρήθηκαν σε εξαιρετικά καλή κατάσταση. Έπειτα από αυτή την εποχή το λιμάνι έπαψε να χρησιμοποιείται από μεγάλα πλοία, αλλά έμεινε σε χρήση από ψαράδες μέχρι τον 15ο αιώνα, μέχρι την πτώση της Πόλης.

Στο λιμάνι κατέληγε ένα ποτάμι που το γέμιζε με προσχώσεις, με συνέπεια να μετατοπίζεται και να πέφτει σταδιακά σε αχρησία. Για άγνωστους λόγους ποτέ δεν έκαναν εργασίες εκβάθυνσής του. Όταν κτίσθηκε η Πόλη, τα μεγάλα φορτηγά πλοία που μετέφεραν δημητριακά από την Αίγυπτο ανέβαιναν από τα Δαρδανέλλια και ξεφόρτωναν σε σιταποθήκες. Στις αρχές του 7ου αιώνα ξεφόρτωναν πια τα δημητριακά στο λιμάνι της Τενέδου κι από εκεί τα παραλάμβαναν μικρότερα. Τα περισσότερα πλοία που βρίσκουμε δεν είναι ποντοπόρα, αλλά για παράκτια ταξίδια. Τα μεγαλύτερα έχουν μήκος 15 μέτρων.

Ποια είναι τα σημαντικότερα ευρήματα;

Δύο ελαφρές βυζαντινές πολεμικές γαλέρες, γνωστές με το όνομα «δρόμων». Είναι μια πολύ σημαντική ανακάλυψη γιατί τα πολεμικά πλοία σπανίως διατηρούνται. Μια πολεμική γαλέρα που βρέθηκε στη Βενετία χρονολογείται στο 1300. Αυτές είναι μικρότερες βεβαίως, αλλά χρονολογούνται στο 1000 και μέχρι τώρα δεν είχαν βρεθεί αντίστοιχες.

Βέβαια είναι το πιο μικρό δείγμα αυτού του τύπου που είναι ο απόγονος της αρχαίας τριήρους, η οποία κινούνταν από τρεις σειρές κωπηλάτες, ενώ τα δικά μας έχουν δύο σειρές. Το σημαντικό είναι ότι σώθηκαν οι οπές για τα κουπιά, χάρη στις οποίες επιβεβαιώνουμε πλέον ότι η απόσταση μεταξύ των κωπηλατών ήταν 95 εκατοστά. Βρήκαμε και τους πάγκους στους οποίους κάθονταν οι κωπηλάτες και μαζί με τη «γωνία» και την απόσταση από το σώμα του πλοίου έχουμε τις τρεις διαστάσεις της εργονομίας των κωπηλατών. Ποιο είναι το μέλλον αυτών των πλοίων;

Δεν βρίσκονται τέτοια πλοία κάθε μέρα. Είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να διασωθούν. Τα πλοία συναρμολογούνται και μεταφέρονται τώρα σε ειδικές υγραινόμενες αποθήκες και σε μεγάλα εργαστήρια όπου θα γίνει η συντήρησή τους. Αυτή η διαδικασία απαιτεί για κάθε ένα πλοίο εργασία 5-6 ετώνίσως και περισσότερο. Έχει δε ήδη ληφθεί η απόφαση για την ανέγερση μουσείου.

Χρυσά νομίσματα και μινωικό κυνήγι

Ο κορυφαίος Τούρκος αρχαιολόγος Κεμάλ Πουλάκ, διευθυντής του Ινστιτούτου Ενάλιας Αρχαιολογίας του Τέξας, ανοίγει σήμερα στην Ύδρα το 16ο Διεθνές Συμπόσιο Υποβρύχιας Ναυπηγικής με ομιλία για το εκπληκτικό εύρημα στο «Λιμάνι του Θεοδοσίου», τα 32 βυζαντινά πλοία.

Συνολικά, 200 επιστήμονες από είκοσι χώρες που αναζητούν τα μυστικά της Ιστορίας στον βυθό της θάλασσας θα ανταλλάξουν πληροφορίες και εμπειρίες στο συμπόσιο. Σε μία από τις 78 επιστημονικές ανακοινώσεις, ο Χάρης Τζάλλας, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, θα μιλήσει για τις έρευνες που διεξάγει στην Αλεξάνδρεια το Ινστιτούτο Αλεξανδρινών Σπουδών, αναζητώντας τα ίχνη του Μαυσωλείου της Κλεοπάτρας και την ακτογραμμή της αρχαίας πόλης. Ήδη η ελληνική αποστολή πήρε την άδεια να συνεχίσει τις έρευνες και πέραν του ιερού της Ίσιδος που εντοπίσθηκε στην Άκρα Λοχιάδος.

Ο κρίκος που λείπει στην Ιστορία της αρχαίας ναυπηγικής είναι ένα μινωικό πλοίο και μια ελληνοαμερικανι- κή αποστολή με το ωκεανογραφικό πλοίο «Αιγαίο» το αναζητά σε βάθη όπου δεν είναι δυνατόν να καταδυθεί άνθρωπος, 500- 700 μ. στα νότια της Κρήτης, έξω από τους Καλούς Λιμένες. Προς το παρόν από το πρόγραμμα «Δανός», του οποίου ηγείται ο κορυφαίος Αμερικανός Σέλι Μπάσμαν, εντοπίστηκαν και φορτία πλοίων, αμφορείς από το βαθυσκάφος. Στο μεταξύ, κάτω από τη... μύτη των κρουαζιερόπλοιων που αγκυροβολούν στο πολυσύχναστο λιμάνι της Ρόδου ήταν σκορπισμένος ένας θησαυρός.

Κάπου 4.000 χρυσά νομίσματα και ορισμένα αργυρά τουρκικά του 18ου αιώνα ανακαλύφθηκαν σε βάθος μόλις 15 μέτρων, στο περιθώριο των ερευνών που αφορούσαν ένα άλλο σημαντικό μεσαιωνικό εύρημα: δύο πλοία, το ένα από αυτά με πλατύ πυθμένα, ίσως για τη μεταφορά αλόγων. Τα ευρήματα θα παρουσιαστούν από την αρχαιολόγο Καλλιόπη Πρέκα-Αλεξανδρή.

Ιστορίες βυζαντινής πλεύσης

Ο δρόμων (στο «Λιμάνι του Θεοδοσίου» βρέθηκε ο αρχαιότερος) ήταν ο επικρατέστερος τύπος βυζαντινού πλοίου, με δύο σειρές κουπιών ανά πλευρά, δύο κωπηλάτες ανά κουπί και συνολικά 200 ερέτες (κωπηλάτες). Πρωτοεμφανίστηκε τον 6ο αιώνα, επί των ναυμαχιών του Ιουστινιανού. Το μήκος του, όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα, ήταν 30-40 μ. Η γαλέα (ήταν τα περισσότερα από τα 32 πλοία που βρέθηκαν στο «Λιμάνι του Θεοδοσίου») ήταν μικρότερο πολεμικό πλοίο- πρόδρομος της γαλέρας μαζί με τον δρόμωνα- που εκτελούσε αποστολές ανίχνευσης ή «αγγελιαφόρου», με 60 κωπηλάτες Ο ουσιακός ήταν άλλος τύπος κωπήλατου πλοίου που κινούσε μια «ουσία» Ο πάμφυλος είχε 120-160 κωπηλάτες Το χελάνδιον ήταν βαρύτερος τύπος κωπήλατου πολεμικού πλοίουπρόδρομος της καραβέλας - με δύο ιστούς και ειδικές κατασκευές (ξύλινα κουβούκλια ή «ξυλόκαστρα») στην πλώρη για το περίφημο υγρόν πυρ των Βυζαντινών. Κινούνταν από τρεις «ουσίες» (κάθε «ουσία» ήταν 108 κωπηλάτες)

95 εκατοστά απείχε κάθε κωπηλάτης στον βυζαντινό δρόμωνα, απέδειξαν τα ευρήματα της Κωνσταντινούπολης- του 10ου αιώνα Το 960 ο Νικηφόρος Φωκάς εξόρμησε με 100 δρόμωνες, 200 χελάνδια και 77.000 άνδρες να υποτάξει το Εμιράτο της Κρήτης και αργότερα (το 968) την Κύπρο Μετά το 1260 έγινε προσπάθεια το Βυζάντιο να αποκτήσει νέους τύπους πλοίων, εργασία που ανατέθηκε στους Γασμούλους (Ελληνο-λατίνους) και σε μετανάστες Λάκωνες ή Τζάκωνες, οι οποίοι ήταν κυρίως ναύτες.


http://www.newskosmos.com

Η Οσία Βρυαίνη εορτάζει στις 30 Αυγούστου και είναι άγνωστη στους περισσότερους συναξαριστές.


29-30 Αυγούστου 2010, Ι. Ν. Αγ. Βρυαίνης, Μαντριά, Πάφος


Με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Βρυαίνης την Κυριακή 29 Αυγούστου θα τελεσθεί ο Μέγας πανηγυρικός εσπερινός χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου.
Την επομένη το πρωί θα τελεσθεί ο όρθρος και η πανηγυρική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Πανοσιολογιώτατου Αρχιμανδρίτου της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου κ. Τυχικού.
Λίγα Λόγια για την Οσία Βρυαίνη
Η Οσία Βρυαίνη εορτάζει στις 30 Αυγούστου και είναι άγνωστη στους περισσότερους συναξαριστές. Στην Πάφο όμως τιμάται ιδιαίτερα. Ναός αφιερωμένος στο όνομά της υπάρχει στα Μανδριά και λειτουργείται ως ξωκκλήσι της κοινότητας. Το ξωκκλήσι αυτό βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα και γίνεται μεγάλη πανήγυρη στις 30 Αυγούστου. Η ύπαρξη της εκκλησίας εκεί εμαρτυρείτο από τα χαλάσματά της. Το 1975 όμως ανοικοδομήθηκε από τα θεμέλια ο νέος μικρός ναός που δεσπόζει του χώρου σήμερα.


Στην άκρη του χωριού μας βρίσκεται ένα μικρό εκκλησάκι. Ένα εκκλησάκι με μεγάλη και μοναδική ιστορία. Είναι ένα ξωκλήσι που έχει ιδιαίτερη σημασία για το χωριό και τους ανθρώπους του. Είναι το μοναδικό εκκλησάκι στον κόσμο αφιερωμένο στην Αγία Βρυαίνη.

Το ξωκλήσι είναι δίπλα από τη θάλασσα. Βρίσκεται σε μια γραφική τοποθεσία από όπου μπορείς να αγναντέψεις ολόκληρο το χωριό και να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με καθαρό αέρα. Περιβάλλεται από μικρά, όμορφα δεντράκια, όπου του χαρίζουν μια ξεχωριστή ομορφιά.

Είναι μια λιτή εκκλησία με άσπρους τοίχους και ένα μικρό τρούλο. Τα παράθυρα της είναι μικρά. Στο εσωτερικό βρίσκονται πολλές εικόνες Αγίων και η εικόνα της Αγίας Βρυαίνης. Το ξωκλήσι είναι πετρόκτιστο με τρούλο και σε εντυπωσιάζει. Το εσωτερικό είναι χωρισμένο στο ιερό και τον πρόναο. Μέσα υπάρχουν παλιές εικόνες, λαμπάδες, κέρινα ομοιώματα και τάματα Καθημερινά την επισκέπτονται κάτοικοι του χωριού μου, αλλά και άνθρωποι από άλλες πόλεις, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα και να προσευχηθούν.

Δεν είμαστε σίγουροι για την ακριβή χρονολογία που κτίστηκε η εκκλησία. Το 1975, ένα χρόνο μετά την Τουρκική εισβολή, όταν ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο χωριό, βρήκαν το μικρό εκκλησάκι σε κακή κατάσταση. Η εκκλησία είχε εγκαταλειφθεί στη φθορά του χρόνου και έτσι μεγάλο τμήμα της κατέρρευσε. Σώζονταν μόνο τα θεμέλια και μέρος από το ιερό. Η μελέτη του ιερού μας δίνει κάποιες ενδείξεις ως προς την περίοδο κατασκευής της εκκλησίας και φανερώνει την ιστορική της αξία. Τώρα η εκκλησία έχει αναστηλωθεί.

Ένας από τους πιο γνωστούς θρύλους γύρω από την εκκλησάκι της Αγίας Βρυαίνης εξιστορεί πως ένα καράβι ενώ βρισκόταν ανοιχτά της Κύπρου, ξαφνικά ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή. Ο καπετάνιος ψάχνοντας καταφύγιο για να σώσει το καράβι του, πλησίασε τις ακτές. Μα η τρικυμία τον οδήγησε στα Μαντριά. Ο καπετάνιος και οι ναύτες του καραβιού βλέποντας τότε τον κίνδυνο να τσακιστούν στα βράχια, παρακάλεσαν την εικόνα της Όσιας Βρυαίνης, που υπήρχε στο πλοίο, να τους γλυτώσει. Έκαναν μάλιστα τάμα πως αν σώζονταν θα της έχτιζαν μια εκκλησία προς τιμή της. Η Αγία Βρυαίνη άκουσε τις προσευχές των ναυτικών και η τρικυμία κόπασε. Ο καπετάνιος για να δείξει την ευγνωμοσύνη του που σώθηκε αυτός και οι άντρες του, τήρησε το τάμα που έκανε και έφτιαξε ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα της Αγίας Βρυαίνης κοντά στη θάλασσα.

Πολλά χρόνια μετά το ξωκλήσι ξεχάστηκε, παραμελήθηκε και με τον καιρό καταστράφηκε.

Το 1975, μαζί με τους πρόσφυγες που ήρθαν στα Μανδριά κυνηγημένοι από τον Τούρκο εισβολέα, ήταν και μια γυναίκα από την Άσσια, η κυρία Σταυρούλα. Τίποτα εκείνο τον καιρό δεν θύμιζε το εκκλησάκι, που τα χαλάσματά του είχα κρυφτεί κάτω από τα χώματα. Μια νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο της κυρία Σταυρούλας μια μαυροντυμένη γυναίκα που της υπέδειξε ένα σημείο κοντά στη θάλασσα. Δείχνοντας της είπε: «Τους βλέπεις αυτούς τους θεμελιούς; Εκεί να βρίσκεται ένα ξωκλήσι. Να πας και να το βρεις». Την άλλη μέρα η γυναίκα πήγε στο τόπο που είδε στο όνειρό της. Κάτω από τα χώματα βρήκε τα θεμέλια της παλιάς εκκλησιάς της αγίας Βρυαίνης.

Κάθε φορά που το πεισκεπτόμαστε νιώθουμε γαλήνη και ηρεμία. Έχουμε την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί η Αγία και με το άγρυπνο, γλυκό της βλέμμα μας καθησυχάζει. Αυτή η μικρή εκκλησία θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας. Κι ας είναι πολύ μικρή και ταπεινή. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός για το χωριό μας αλλά και για την ιστορία του τόπου.

Έλενα Νικηφόρου

Ραφαέλλα Νικολάου

Μαρία Γεωργίου



http://www.schools.ac.cy

Τηρήθηκε το έθιμο της Φανουρόπιτας στο Βαλομάνδρι Τρικάλων


undefined

Μία παράδοση των τελευταίων χρόνων, εξακολουθεί να υφίσταται στο παρεκκλήσι του Αγίου Φανουρίου στο Βαλομάνδρι του δήμου Πιαλείων Τρικάλων. Το έθιμο της Φανουρόπιτας, που φέτος οι Φανουρόπιτες ξεπέρασαν σε αριθμό κάθε προηγούμενο, τηρήθηκε, καθώς οι γυναίκες του χωριού και από άλλες περιοχές των Τρικάλων, παρασκεύασαν τις δεκάδες Φανουρόπιτες που τις πρόσφεραν για να τιμήσουν τον Άγιο. Για κάθε μία από τις Φανουρόπιτες, υπάρχει και μια ευχή – παράκληση προς τον Άγιο Φανούριο, που οι γυναίκες την κάνουν την ώρα που παρασκευάζουν την πίτα. Συνήθως είναι ευχή για υγεία ευημερία της οικογένειας κ.α., ενώ οι ανύπαντρες κοπέλες, κάνουν μια ευχή για να τους φανερώσει τον καλό τους. Μάλιστα μερικές κοπέλες κόβουν ένα μικρό κομμάτι από την πίτα και το βάζουν στο μαξιλάρι τους το βράδυ, μήπως και ονειρευτούν το τυχερό παλικάρι… Η Φανουρόπιτα από περιοχή σε περιοχή, αλλάζει η σύστασή της και παρασκευάζεται πάντα από αγνά υλικά. Χθες το απόγευμα τελέσθηκε ο Μέγας Εσπερινός μετά αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος. Στον Εσπερινό συλλειτούργησαν πολλοί ιερείς γειτονικών ενοριών και από την πόλη των Τρικάλων. Το πρωί τελέστηκε η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά αρτοκλασίας.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Στο φως ο τάφος της Αγίας Θεοδώρας.


Η ανακάλυψη ενός τάφου που πιθανότατα ανήκει στην Αγία Θεοδώρα, αλλάζει τα δεδομένα της ανασκαφικής πορείας στο οικόπεδο επι της Βασιλέως Ηρακλείου, φερόμενης ιδιοκτησίας της εταιρείας “Δομοτεχνική Α.Ε.”



http://www.makthes.gr


ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΟΙΜΕΝΟΣ. ΑΡΙΖΟΝΑ Η.Π.Α.

undefined


Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ
Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, πού είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένας ψυχών. Ή φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί. Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, έστω και αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ' αυτούς θύμωσε πού δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ' αυτόν. ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: "Έξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις". ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη. Συχνά μάλιστα έλεγε: "Ό άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Ή ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι ή ζωή της ψυχής". ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.



ST. POIMEN GREEK ORTHODOX BROTHERHOOD

PO Box 38688

Phoenix, AZ 85069-8688, USA

Poimen@Mail.Com



ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.





1 Ένα Οδοιπορικό στην Έρημο τής Αμερικής..



Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

ΦΑΝΟΥΡΙΑ 2010.

Με την επωνυμία «Φανούρια 2010», θα εορτασθεί η μνήμη του Αγίου Φανουρίου στον Ιερό Ναό Αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο Λαύριο. Σήμερα Τετάρτη (25/08) στις 7:30 το απόγευμα, θα γίνει η υποδοχή της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας της Ελευθερώτριας από το Ιερό Προσκύνημα Αγίου Νεκταρίου Καμάριζας, προεξάρχοντος του Καθηγουμένου Νεκταρίου Βιτάλη. Θα ακολουθήσει η τέλεση Εσπερινού και Ιερού Ευχελαίου. Στις 9:00 το βράδυ θα αρχίζει η τέλεση Ιεράς Αγρυπνίας. Την Πέμπτη, στις 7:30 το απόγευμα θα τελεσθεί πανηγυρικός Εσπερινός όπου θα προεξάρχει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαθανασίου, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και στη συνέχεια θα γίνει η Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος. Την Παρασκευή το πρωί θα τελεστεί Θεία Λειτουργία και στις 7:00 το απόγευμα θα ψαλλούν ο Εσπερινός και η Παράκληση του Αγίου.

Το χωριό Μέγα Δένδρο, όπου γεννήθηκε ο Άγιος Κοσμάς και όπου βρίσκονται τα θεμέλια του πατρικού του σπιτιού, καθώς και ο τάφος των γονιών του.







Η Ι. Μονή Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, φυλάσσεται μέρος του οστού από το πόδι του Αγίου Κοσμά.

Το χωριό Μέγα Δένδρο, όπου γεννήθηκε ο Άγιος Κοσμάς και όπου βρίσκονται τα θεμέλια του πατρικού του σπιτιού, καθώς και ο τάφος των γονιών του.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

"Η αρχόντισσα της Ρούμελης"

Η θρησκευτική γιορτή της Ευρυτανίας.Η Παναγία της Προυσιώτισσας




Πλήθος πιστών απο όλη την Ελλάδα συγκεντρώνονται σήμερα(ανήμερα) και παραμονή στο μοναστήρι της Προυσιώτισσας για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα.








Η Ιερά Μονή της Παναγίας στον Προυσσό της Ευρυτανίας, είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και πανηγυρίζει με κάθε θρησκευτική και εκκλησιαστική λαμπρότητα, στις 23 Αυγούστου, στην Απόδοση της προαναφερθείσης Θεομητορικής εορτής.

Η εικόνα της Παναγίας έχει πολύ μεγάλη ιστορία, λόγω της καταγωγής της από την Προύσα της Μικράς Ασίας, αλλά και πολύ μεγάλη χάρη.

Εξάλλου εικάζεται ότι είναι έργο του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά, ο οποίος, όπως μας παραδίδεται από την ιερά παράδοση, ζωγράφισε εικόνες της Παναγίας, του Ιησού Χριστού αλλά και των Αγίων Αποστόλων. Βέβαια, ακόμα και αν δεν είναι έργο του Αγίου Λουκά, εν τούτοις επιτελεί πολλά θαύματα, όπως γίνεται με πολλές άλλες εικόνες.

Συγκεκριμένα η Ιερά Μονή Προυσού ή Πυρσού, βρίσκεται περίπου τριάντα χιλιόμετρα, από την πρωτεύουσα του νομού Ευρυτανίας, το Καρπενήσι, μέσα σε μία κατάφυτη από έλατα περιοχή.

Η ιστορία της Εικόνας, και κατ’ επέκταση και της μονής, ανάγεται στην περίοδο της βασιλείας του εικονομάχου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοφίλου (829-842).

Η εικόνα της Παναγίας βρισκόταν στον πιο περικαλλή ναό της Προύσας, όπου με τη χάρη του Θεού και την πίστη των χριστιανών επιτελούσε πολλά θαύματα.
http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΓΩ"




Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό. Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλί¬νικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να ‘ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
«Πως μ’ αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία… Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε… Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
« Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».
Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.
«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο… επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο… supermarket».
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.
«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπά¬ει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το “εγώ” γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνου¬με ;».
«Να διαγράψετε το “εγώ” από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως»
Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του,
ανέπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού». Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως -δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

ΤΟ 1455 ΣΤΗ ΡΟΔΟ Ο ΝΕΑΡΟΣ JORG VON EHINGEN.

Το 1455 έφθασε στη Ρόδο των Ιπποτών, πού αντιμετώπιζε τρομακτική πίεση από τούς Οθωμανούς, μία ομάδα Γερμανών εθελοντών — νεοσταυροφόρων. Ανάμεσα τους και ο νεαρός JORG VON EHINGEN πού υπηρετούσε στην Αυλή του δούκα Αλβέρτου τής Αυστρίας, αδελφού του Φρειδερίκου Γ'. Ήταν 25 χρόνων ο ΕHNIGEN όταν αντίκρισε τα τείχη τής Ρόδου ύστερα από το αναγκαίο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Έμεινε έντεκα μήνες στο νησί. στο ημερολόγιο του περιγράφει λεπτομερώς την περιήγηση του στην Παλαιστίνη . στη Ρόδο ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα. Σημειώνει μονάχα : «Ό Μέγας Άρχων των Ιπποτών μ' τίμησε με πολύτιμα δώρα. μου χάρισε ακόμα μερικά άγια λείψανα, και το σπουδαιότερο, ένα αγκάθι από τον στέφανο του μαρτυρίου του Χριστού μας».

Το 1432 ο BERTRANDON DE LA BROCQUIERE απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας είδε τα κειμήλια του ναού τής Αγίας Σοφίας και των Αγίων Αποστόλων.


Ιδού ή αφήγηση του :

«στην Αγία Σοφία μου έδειξαν τον έναν από τούς χιτώνες του Χριστού, τη λόγχη πού τον κέντησε και το καλάμι πού του έβαλαν στο χέρι κατά την διαπόμπευση. Επίσης μου έδειξαν τη σχάρα οπού ψήθηκε ο Άγιος Λαυρέντιος και μία μεγάλη σκαλιστή πέτρα, σε σχήμα κρήνης, όπου ο Αβραάμ ετάισε τούς τρεις αγγέλους πού είχαν εντολή νά αφανίσουν τα Σόδομα και τα Γόμορρα.

»στο ναό του Παντοκράτορα μου έδειξαν την πέτρινη πολύχρωμη πλάκα πού ο Νικόδημος είχε πελέκηση για τον τάφο του, άλλά τη χρησιμοποίησε για νά εναπόθεση το σώμα του Χριστού μετά την αποκαθήλωση. Ή Παναγία έκλαιγε πάνω στο σώμα του Ιησού. Και τα δάκρυα της πού έπεφταν πάνω στην πλάκα έχουν μείνει εκεί από τότε πετρωμένα. Στην αρχή νόμισα πώς είναι στάλες από κερί κι' άπλωσα το χέρι νά ψηλαφίσω και νά βεβαιωθώ.

Ύστερα κοίταξα οριζοντίως και μου φάνηκαν πώς ήταν σταγόνες παγωμένου νερού.

»στο ναό των Άγιων Αποστόλων μου έδειξαν την κολώνα όπου έδεσαν τον Ιησού Χριστό για νά τον μαστιγώσουν μπροστά στον Πιλάτο.

»Πρέπει νά σημειώσω, πάντως, ότι Οι Έλληνες δεν τρέφουν γι` αυτά τα λείψανα τον δικό μας σεβασμό»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ. ΤΟΜΟΣ Α


Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.





«Τὴ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας».


Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.
Όταν δεν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πιο πριν ότι πρόκειται να γίνει η μετάστασή της από τη γη στον ουρανό.
Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε: «Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι’ αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».
Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ’ αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο. Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.
Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της. Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.
Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.
Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.
Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου. Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι’ αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».
Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».
Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ’ αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.
Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.
Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαό και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους τυφλώσει.
Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.
Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».
Η υπεραγία Θεοτόκος είναι ο πραγματικός οδηγός, για όσους θέλουν ν’ ανυψώνονται προς τον Θεό. Έργο της είναι να πρεσβεύει στον Τριαδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους. Για μας τους ορθοδόξους η Θεοτόκος είναι η «ακαταίσχυντος προστασία και η αμετάθετος προς τον ποιητή μεσιτεία».
Δίκαια μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας προς την υπεραγία Θεοτόκο αφού, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «κανένα άλλο κτίσμα στον κόσμο δεν αγάπησε ποτέ τόσο πολύ τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του όσο η Παναγία Μητέρα του».Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τιμή προς την Παναγία ανάγεται στον Υιό της, κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

«ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΣΧΑ»
«…Ο Χριστιανός φεύγει από τον κόσμο αυτό, πλαισιωμένος από τη Στρατευομένη Εκκλησία ενώ στην αντίπερα όχθη τον υποδέχεται η Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αν η έξοδος ενός απλού μέλους της Εκκλησίας από τον κόσμο τούτο είναι εκκλησιαστικό γεγονός, η Έξοδος της Πρώτης μέσα στην Εκκλησία, της Θεοτόκου, ήταν κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικό γεγονός. Απήχησις της αλήθειας αυτής είναι ο πάνδημος εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή στην Ορθοδοξία αποτελεί ένα δεύτερο Πάσχα…»