Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Παράδειγμα προς μίμηση η θαυμαστή ζωή του φιλεύσπλαχνου και ελεήμονα μοναχού Σεραφείμ.


Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.


Υπάρχουν πολλά τρανταχτά παραδείγματα στην πολύβουη σήμερα βιοτή μας, τα οποία αποσκοπούν να μας διδάξουν πόσο απλά πρέπει να ζει ο κόσμος, ώστε να ευαρεστείται ο τριαδικός Θεός. Παραδείγματα αταλάντευτης, αληθινής και με τη χάρη του Θεού δυνατής πίστης και θυσίας για τον πλησίον μας, που ανέκαθεν αποτελούσε και θα αποτελεί την πύλη μέσω της οποίας οδηγούμαστε στην αιωνιότητα, στην αδιάλειπτη συμμετοχή μας στο ουράνιο θυσιαστήριο του ελέους και της δικαιοσύνης, στον Παράδεισο.
Ως τέτοιο ζωντανό παράδειγμα για τον γράφοντα αλλά και για πολλούς άλλους αποτελούσε ο θαυμαστός βίος του μοναχού Σεραφείμ ενός αθόρυβου εργάτη του Αμπελώνα του Κυρίου, ενός διακόνου του ορατού γήινου τάγματος του Οσίου Δαυϊδ του γέροντος του εν Ευβοία και του οσίου πατρός Ιακώβου Τσαλίκη. Δεν σας κρύβω πως με συγκινούσε πάντα η ζωή του και πάντα ήθελα να καταγράψω τη θαυμαστή πορεία του. Με εμπόδιζε όμως, το ταπεινό φρόνημά του που επ’ ουδενί ήθελα να διαταράξω.
Τώρα όμως, που ο ταπεινός αυτός μοναχός Σεραφείμ αναχώρησε για την αιωνιότητα και ενετάχθη με την οσιακή κοίμησή του στο αόρατο ουράνιο τάγμα του Οσίου Δαυίδ, για να διακονεί ως άγγελος πλέον τον Κύριό μας Ιησού Χριστό θέλησα να αναφερθώ στην θαυμαστή πορεία του και να μοιραστώ μαζί σας προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες θαυμαστές. Έχοντας λάβει την ευλογία του ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καταγραφή μέρος του βίου που συνοδεύτηκε επιπλέον και με μετάδοση προσωπικών του βιωμάτων από την κοινή 40χρονη αδελφική συνύπαρξη μαζί του θα επιχειρήσω να σας καταστήσω κοινωνούς ενός εμπράκτου παραδείγματος ένθερμου σύνδουλου της εν Χριστώ βιοτής.
Η πρόσκληση από τον Όσιο Δαυίδ
Ως «βόμβα» έπεσε στο χωριό μου Ροβιές τον Οκτώβριο του 1970 η είδηση πως ο καλοσυνάτος και αγαπημένος πραματευτής ενδυμάτων και ιδιοκτήτης μεγάλου εμπορικού καταστήματος στην Αιδηψό Σταύρος Σταυριανάκογλου, εφαρμόζοντας τα όσα ορίζει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ο Απόστολος Παύλος, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες και μετέβη ως δόκιμος μοναχός στη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Ήμουν μόλις επτά χρόνων και άκουγα τους πάντες να σχολιάζουν επικριτικά οι περισσότεροι την απόφαση του 47χρονου Σταύρου να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα! «Τι κάνει η απογοήτευση και η απελπισία. Πως καταντά τον άνθρωπο η θλίψη. Δεν άντεξε τον πόνο που άφησε στην ψυχή του η εκδημία της γυναίκας του, της Βαρβάρας...».
Αυτά τα σχόλια κυριαρχούσαν κατά κόρον στις διάφορες κοινωνικές συνάξεις λόγω της θεολογικ[γς άγνοιας. Έτρεξα τότε γρήγορα στη μάνα μου και της είπα με στόμφο. «Μαμά, ο κυρ -Σταύρος στενοχωρήθηκε και τράβηξε να γίνει καλόγερος. Κοίταξε και εσύ να μην με πιέζεις να φάω το αυγό μου κάθε πρωί γιατί θα φύγω και θα πάω στον Όσιο Δαυίδ»! Η μακαρίτισσα η μητέρα μου με κοίταξε έκπληκτη. Με χάιδεψε στο κεφάλι και αφού με πήρε στην αγκαλιά της είπε: «Μακάρι να μοιάσουμε και μεις στον καλό μας πραματευτή Σταύρο και να αφιερωθούμε όπως εκείνος στον Χριστό», είπε. Τι δηλαδή να γίνουμε όλοι μοναχοί; Σχολίασα αμήχανα. «Ο Χριστούλης μας δεν επιθυμεί να γίνουμε όλοι καλόγεροι και καλόγριες. Επιθυμεί διακαώς όμως, με τις πράξεις και τη ζωή μας να εφαρμόζουμε αυτό που Εκείνος θέλει. Να θυμάσαι λοιπόν πάντα πως άλλον τον θέλει επιστήμονα, άλλον αγρότη, άλλον καπετάνιο, άλλον μοναχό και άλλον ιερέα... Όταν πράττουμε αυτό που ο Χριστός θέλει τότε γινόμαστε ευτυχισμένοι και ζούμε παραδεισένια. Ο κυρ -Σταύρος ο καλός μας πραματευτής ακολούθησε αυτό που του πρότεινε ο Κύριος για να είναι ευτυχισμένος. Μοίρασε την πραμάτειά του στους φτωχούς, χάρισε τα δανεικά στους οφειλέτες του, εξόφλησε όλες τις οφειλές του και αφιερώθηκε στον Χριστό. Τώρα μαζί με τον πατέρα Ιάκωβο και τον πατέρα Κύριλλο θα φροντίζουν το σπίτι του Οσίου Δαυίδ. Μεγάλο πράγμα είναι να φροντίζεις τον σπίτι του αγίου μας. Θα δουλεύει τώρα για τον Χριστό και τον Όσιο Δαυίδ. Και όπως ο μπαμπάς σου δουλεύει στο εργοστάσιο και πληρώνεται έτσι και ο κυρ- Σταύρος θα δουλεύει πλέον στη δούλεψη του αγίου Δαυίδ».
«Και ο Όσιος Δαυίδ θα κατεβαίνει να τον πληρώνει κάθε μήνα»; ρώτησα με εύλογα ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπό μου. «Το μισθό του θα τον λαμβάνει καθημερινά από τον ίδιο τον Χριστό. Έτσι γίνεται»!
Από τότε όταν μετέβαινα για προσκύνημα στον Όσιο Δαυίδ πάντα θα έτρεχα κοντά στον π. Σεραφείμ. Η παρουσία του με συγκινούσε. Τον ακολουθούσα στα διακονήματά του παρατηρώντας τον. Τον κοιτούσα στην είσοδο της Μονής, να υποδέχεται ως φύλακας με το πλατύ χαμόγελό του τους προσκυνητές. Η αφοπλιστική ευθύτητά του και η άδολη αγάπη του έκαναν τον κάθε προσκυνητή αφενός μεν να νιώθει οικείος στο μοναστήρι και αφετέρου να αισθάνεται ότι εισέρχεται σε τόπο άγιο...
Αντικρίζοντας τον εύκολα διαπίστωνες πόσο κακόβουλες, επιπόλαιες ανόητες και κακεντρεχείς ήταν οι απόψεις αυτών που κατέκριναν τη μετάβαση του στο μοναστήρι. Μπορούσες κάλλιστα να διακρίνεις την ευτυχία στο πρόσωπό του από τη συνάντηση και επαφή του και συναναστροφή του με τον Χριστό. Έβλεπες έναν χαρούμενο, ευτυχισμένο άνθρωπο. Αντιθέτως στα πρόσωπα των επικριτών του διέκρινες ανασφάλεια, φόβο, θλίψη, απογοήτευση, απόγνωση, στοιχεία που γεννά η απομάκρυνση από το δρόμο του Θεού. Με το πέρασμα των χρόνων κατανοούσα πόσο δίκαιο είχε η μητέρα μου όταν εξηγούσε πως η ευτυχία και η ευημερία για κάθε άνθρωπο είναι ανάλογη της σχέσης σου με τον τριαδικό Θεό.
Πολλές φορές ξέφευγα από την προσοχή της μάνας μου και πήγαινα πίσω από τον π. Σεραφείμ. Τον ακολουθούσα καθώς πήγαινε να ποτίσει τα δέντρα, να φροντίσει τους κήπους με τα λουλούδια, να ταΐσει τις κότες, τα παγώνια και τα υπόλοιπα ζωντανά... Δυό φορές μάλιστα καθ’ υπόδειξη του οσίου πατρός Ιακώβου πήρα τον κουβά με τα ψωμιά και τους σπόρους για να βοηθήσω τον π. Σεραφείμ. Εκείνος περιχαρής με κάθε ευκαιρία αναφερόταν στον μακαρίτη τον παππού μου και τη μελωδική φωνή που είχε καθώς έψαλλε. «Κοίταξε να του μοιάσεις και να υμνείς από το αναλόγιο τον Κύριο» μου έλεγε.
Κάποτε τον ρώτησα αυθόρμητα. «Πόσα αυγά π. Σεραφείμ μαζεύεις καθημερινά από το κοτέτσι»; Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Όσα μας δίνει ο Όσιος Δαυίδ και ο Χριστός. Εκείνος φροντίζει το μοναστήρι του. Εμείς απλά διακονούμε στο περιβόλι του. Εκείνος κανονίζει για τους καρπούς που θα λάβουμε όλοι και εγώ και εσύ».
Οι κατά καιρούς επαφές μαζί του αλλά και οι ελάχιστες συζητήσεις βοηθούσαν να καταλάβει ο καθένας ότι ο π. Σεραφείμ είχε συναντήσει την ευτυχία που αναζητούσε. Βέβαια από ταπείνωση όταν τον προκαλούσα για συζήτηση με παρέπεμπε στον όσιο Ιάκωβο αλλά και στον π. Κύριλλο, τον νυν ηγούμενο. «Εκείνοι θα σου μιλήσουν για τα αμέτρητα θαύματα του οσίου Δαυίδ». Διακριτικά προτιμούσε να μην συγκεντρώνει τα βλέμματα των προσκυνητών, ώστε να έχει τον χρόνο να υλοποιεί τα διακονήματά του.
Η συμπόρευσή του, ωστόσο, με τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη αλλά και τον νυν ηγούμενο τον είχαν γεμίσει με βιώματα θαυμάτων και με μαρτυρίες τρανταχτές. Διδάχθηκε εμπράκτως τη θυσιαστική αγάπη καθώς έβλεπε τον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο ως άριστοι ιατροί να ξεφορτώνουν χιλιάδες πονεμένους από τους μεγάλους και ασήκωτους σταυρούς που κουβαλούσαν. Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.
Θαύματα και εμπειρίες
«Έλα να δεις πόση παρηγοριά και πόσες λύσεις δίνει ο Όσιος Δαυίδ» έλεγε. Είχε εντρυφήσει στην αγνή και απλή πίστη προς τον Όσιο Δαυίδ και αντιλαμβανόταν αυτή ως σχέση μικρού παιδιού και πατέρα. Έτσι, το καθημερινό θαύμα που πάντα γινόταν στην Ιερά Μονή το κατανοούσε ως φυσικό αποτέλεσμα της σχέσης του πιστού με τον Χριστό, ως βίωμα που σταθεροποιούσε ακόμη περισσότερο την πίστη του. Τη σχέση αυτή καλλιεργούσε ως υπάκουος υποτακτικός έναντι του γέροντα Ιακώβου ως ηγουμένου του για 21 συναπτά έτη αρχικά και αργότερα απέναντι στον νυν ηγούμενο π. Κύριλλο.
Τρανή απόδειξη αποτελούν δυό θαυμαστές εξιστορήσεις που επεσήμανε ο π. Κύριλλος προς τους πατέρες αμέσως μετά την κοίμησή του. Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης ανέθεσε κάποτε στον π. Σεραφείμ να συνοδεύσει την τιμία κάρα του Αγίου Δαυίδ στο χωριό Παύλος της Βοιωτίας. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος αλλά δεν θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει εμπόδιο στον π. Σεραφείμ. Ανέβηκε στο μικρό φορτηγό που είχε έρθει γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό και ξεκίνησε. Το χιόνι καθώς προχωρούσαν έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό. Ο οδηγός ανησυχούσε βλέποντας πως ούτε οι αλυσίδες δεν βοηθούσαν και κοιτούσε προς τον π. Σεραφείμ. Εκείνος όμως, ήρεμος έψαλλε ύμνους και το τροπάριο του οσίου... Κάποια στιγμή το φορτηγάκι ακινητοποιήθηκε.
«Τι θα κάνουμε π. Σεραφείμ; Ούτε μπρος, ούτε πίσω μπορούμε να πάμε...» ψέλλισε έντρομος ο οδηγός. Έχοντας βιωματική εμπειρία του τρόπου που λειτουργούσε ο όσιος Ιάκωβος ο π. Σεραφείμ κατέβηκε κάτω από το φορτηγό και στάθηκε μπροστά. Σήκωσε την αγία κάρα ψηλά και είπε δυνατά μπροστά στα έκπληκτα μάτια του χαλαρού στην πίστη τότε οδηγού.
«Όσιε Δαυίδ, βρες μία λύση να περάσουμε αυτό το εμπόδιο και να πάμε στο χωριό γιατί οι χριστιανοί σ’ αναμένουν να τους παράσχεις τις ευλογίες σου». Σταύρωσε με το ιερό λείψανο το δρόμο και έγνεψε στον οδηγό να βάλει μπρος και να ξεκινήσει. Όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος και επιβεβαίωνε ο οδηγός το φορτηγό προχωρούσε λες και το σήκωνε κάποιος στον αέρα. Ο οδηγός δεν πίστευε αυτό που με τα ίδια του τα μάτια έβλεπε. «Ούτε ροδιές στο χιόνι που να μαρτυρούσαν πως πέρασε αυτοκίνητο δεν φαίνονταν» έλεγε καθώς σταυροκοπιόταν συνεχώς. «Τέτοιο θαύμα στη ζωή μου πρώτη φορά είδα». Για εκείνον η λύση του αγίου λογιζόταν ως θαύμα, σαν κάτι ανεξήγητο, ενώ για τον μακαριστό γέροντα π. Σεραφείμ ήταν μία φυσιολογική πράξη του αγίου που προστέθηκε ως βίωμα στο διάβα της εφήμερης ζωής του.
Με την επιστροφή του στο μοναστήρι ανέφερε τα όσα συνέβησαν στον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο σημειώνοντας κυρίως τον τρόπο που επιλέγει ο Χριστός μέσω των αγίων του για να ενισχύει την πίστη εκείνων που ενώ έχουν καλή διάθεση εν τούτοις αναλίσκονται σε τήρηση μιας χλιαρής σχέσης έναντι του ουρανού και του τριαδικού Θεού.
Ανάλογο θαυμαστό περιστατικό συνέβη στο ίδιο χωριό όταν βοσκός παρακάλεσε τον π. Σεραφείμ να μεταφέρει την αγία κάρα στο μανδρί του για να βρει γιατρειά το κοπάδι του, το οποίο έπασχε από άγνωστη ασθένεια που έκανε τα ζώα να μην μπορούν να σηκωθούν ούτε για να φάνε. Ο ταπεινός μοναχός ανταποκρίθηκε θετικά στην παράκληση του βοσκού και μετέφερε την αγία κάρα στο ποιμνιοστάσιο. Και είχε να το λέει για το πως χοροπηδούσε ο βοσκός από τη χαρά του βλέποντας πως τα ζώα καθώς περνούσε δίπλα τους η αγία κάρα σηκώνονταν λες και δεν είχαν τίποτε. «Από σεβασμό στον άγιο σηκώθηκαν και γιατρεύτηκαν» του έλεγε χαριτολογώντας ο π. Σεραφείμ!
Ως ψαλμωδός
Εκείνο που τον συγκινούσε εμφανώς ήταν το αναλόγιο. Η χαρακτηριστική τρεμάμενη γλυκειά φωνή του καθώς έψαλλε τους ύμνους προς τον Κύριό μας έδειχνε περίτρανα τη συμμετοχή ψυχής και σώματος στην δοξολογία και ευχαριστία του Θεού. Όπως το παιδί συνήθιζε να λέγει, αφήνει ολοσχερώς τη μέριμνα των βιοτικών αναγκών του στον πατέρα και στη μητέρα έτσι και εμείς πρέπει να λογιζόμαστε τον Θεό. Εκείνος, μεριμνά ως Πατέρας για τις ανάγκες μας και εμείς ως παιδιά Του οφείλουμε να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε αδιαλείπτως, όπως κάνουν οι αγγελικές δυνάμεις.
Ο π. Σεραφείμ άφησε την επί γης τελευταία αναπνοή του τη στιγμή που ο γέροντας της Μονής π. Κύριλλος κρατούσε το κεφάλι του ενημερώνοντας τον πως μεταβαίνει στο ναό για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων. Έτρεξε και εκείνος να πάρει θέση στο αναλόγιο της αιωνιότητας μαζί με τους αγγέλους δοξολογώντας τον Κύριό μας. Ας έχουμε την ευχή του.


Στο βαθύτερο νόημα της παραβολής του καλού Σαμαρείτη είχε διεισδύσει βιωματικά ο προσφάτως κοιμηθείς μοναχός του Οσίου Δαυίδ π. Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου μιμούμενος την ταπείνωση και την αγιότητα του βίου του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ενώπιον των ματιών του σε καθημερινή βάση αντίκρυζε τον άγιο ηγούμενο της Μονής να επουλώνει καθημερινά στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τις πληγές δεκάδων και ενίοτε εκατοντάδων προσκυνητών, που ως διψασμένες δορκάδες έτρεχαν στον οίκο του Οσίου Δαυίδ για να ξεδιψάσουν εκ της ανεξάντλητης πηγής του ζώντος ύδατος. Έβλεπε με τα απλά μάτια του να εξελίσσονται όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα που αναφέρονταν στο Ευαγγέλιο εμπράκτως και σε καθημερινή βάση. Και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκλήθη και εκείνος μετά την παρότρυνση των γερόντων του να πλύνει τα τραύματα που γεννά η αμαρτία και να καθαρίσει τις ακαθαρσίες που προκαλεί η απομάκρυνση και η αποστασία από τον τριαδικό Θεό.
Μιμούμενος τους γέροντές του, πρώτα τον όσιο Ιάκωβο και κατόπιν το διάδοχο αυτού π. Κύριλλο συνήθιζε να σηκώνει, ως άλλος Σίμων Κυρηναίος, μαζί με το δικό του και τους σταυρούς πολλών προσκυνητών ανακουφίζοντας τους -έστω και για λίγο- στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και βοηθώντας τους να γευτούν και να συμμετάσχουν στην Ανάσταση.
Το διαρκές χαμόγελό του καθώς σε υποδεχόταν στην κεντρική πύλη της Μονής του Οσίου Δαυίδ, προσέδιδε χαρά και εμμέσως ανακινούσε το λησμονημένο πιθάρι του χριστιανικού θάρρους και της εν Χριστώ παρηγοριάς στους καταπονημένους διαβάτες της ερημικής αυτής εφήμερης ζωής. Σε έκανε να εκλαμβάνεις το μοναστήρι ως πραγματική όαση. Γιατί η Μονή του Οσίου Δαυίδ από την εποχή που τα ηνία αυτής κρατούσε ο μακαριστός όσιος γέροντας Ιάκωβος μέχρι και σήμερα είναι αληθινή ακτινοβολούσα όαση που προσφέρει σε κάθε διαβάτη απλόχερα τους θαυμαστούς ουράνιους καρπούς του κτήτορα της αγίου. Καρπούς που προέρχονται από το δέντρο του Κυρίου μας που ο μεγάλος εκείνος ασκητής άγιος ευλαβικά φύτεψε.
Γλυκύς καρπός από το δέντρο αυτό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί πλέον και ο ταπεινός μακαριστός π. Σεραφείμ. Μέχρι πρότινος γευόταν και ο ίδιος τους καρπούς του εν Χριστώ κήπου του Οσίου Δαυίδ, ως φυσική ανταμοιβή που απόρρεε από το εφήμερο διακόνημά του και την αγνή -απλή πίστη του. Τώρα έφθασε η ώρα να τρέφει όλους εμάς, όχι μόνο αυτούς που τον γνωρίσαμε και συναναστραφήκαμε μαζί του αλλά και αυτούς που τον μαθαίνουν σήμερα είτε μέσα από την αδόκιμη αυτή μικρή αναφορά μας, είτε μέσα από τις θαυμαστές εξιστορήσεις του νυν ηγουμένου π. Κυρίλλου και των υπολοίπων μελών της αδελφότητας του μοναστηριού.
Ο τρόπος διακονίας του άλλωστε, η υπακοή και η τυφλή προσήλωση του στο δοχείο της ταπείνωσης θα μας ακολουθεί σαν μία γλυκειά ανάμνηση σταθερής εν Χριστώ πορείας και βιοτής. Γιατί ο βίος του μεγάλου αυτού αθλητή του Χριστού αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα που ξυπνά σήμερα εγκλωβισμένες στο λήθαργο της αγνωσίας ψυχές. Ταρακουνά δε χλιαρές συνειδήσεις.

Αφιερωμένος στον Χριστό από παιδί

Ο μακαριστός Σεραφείμ ήταν από μικρός πολύ φιλεύσπλαχνος. Η παιδική του ηλικία ήταν παραδειγματική στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Ήταν δοσμένος στον Κύριο πιο μπροστά από τη θλίψη που τον καταρράκωσε λόγω της κοίμησης της συζύγου του Βαρβάρας. Γι’ αυτό άλλωστε πήρε εύκολα τη μεγάλη απόφαση να καταταγεί στους ασκητές του ουράνιου Πατέρα μας. Η πορεία του ήταν μεγάλη και θαυμαστή, παραδειγματική για την άθληση του σημερινού κόσμου. Σ’ αυτό βέβαια συντέλεσαν και οι δυό άξιοι προπονητές του, ο Όσιος Ιάκωβος και ο π. Κύριλλος, που φρόντιζαν συνεχώς να αυξάνουν τις επιδόσεις του στο στίβο της αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τηρούσε τις εντολές του Κυρίου

Η μεγάλη αγάπη του φιλεύσπλαχνου αυτού μοναχού προς τον Χριστό διαπιστωνόταν πριν ακόμη την κατάταξη του στο ορθόδοξο μοναχολόγιο. Η τήρηση των εντολών του Κυρίου μας αποτελούσε καθημερινό μέλημα του ιδίου και της συζύγου του. Τρανό παράδειγμα αποτελούσε λ.χ. η επιλογή του να μην ανοίγει το εμπορικό κατάστημα που διατηρούσε στην Αιδηψό μαζί με τη γυναίκα του τις Κυριακές.
Οι Κυριακές, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν οι μέρες που προσέλκυαν τον περισσότερο κόσμο στα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού κατά τη δεκαετία 1960-1970. Το γεγονός αυτό έκανε, όπως και σήμερα πολλούς καταστηματάρχες να ανοίγουν τα καταστήματα για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες. Εξαίρεση στον κανόνα τότε αποτελούσε το κατάστημα του Σταύρου και της Βαρβάρας. Προτιμούσαν να επισκέπτονται κοντινά μοναστήρια της περιοχής, να εκκλησιάζονται εκεί και να περνούν την Κυριακή τους με παρηγορητικές επισκέψεις σε ασθενείς και ανήμπορους. Ο κυρ- Σταύρος ήταν ελεήμων και με κάθε ευκαιρία απλόχερα πρόσφερε βοήθεια.
Ο πεθερός του που και εκείνος είχε κατάστημα μάταια προσπαθούσε να τον μεταπείσει. «Σταύρο η Αιδηψός έχει πολύ κόσμο τις Κυριακές. Χάνεις πολλά λεφτά από την εμμονή σου να κρατάς το μαγαζί σου κλειστό. Κοίτα να αλλάξεις τακτική και σταματήστε να γυρίζετε με τη Βαρβάρα στα μοναστήρια σαν τους καλογέρους. Δεν θα κάνετε προκοπή με τα καμώματά σας» του έλεγε.
«Μας βοηθά ο Θεός, μην ανησυχείς», απαντούσαν ο Σταύρος και η Βαρβάρα. Οι αρχικές προτροπές του πεθερού έγιναν σιγά-σιγά αφόρητες πιέσεις ιδιαίτερα προς την κόρη του Βαρβάρα αλλά και προς το γαμβρό του Σταύρο. Μερικές φορές μάλιστα προκαλούσαν και διενέξεις που στεναχωρούσαν τον νεαρό τότε Σταύρο. Κατά τη συνήθη όμως πρακτική του, όταν το όλο ζήτημα κατέστη αδιέξοδο το έθεσε ενώπιον του Χριστού παρακαλώντας Τον να δώσει Εκείνος τη λύση. Και μέσω της καλής γυναικός του πήρε άμεσα τη λύση που αναζητούσε την ίδια ημέρα. «Σταύρο πες στον πατέρα μου για τις μηνιαίες εισπράξεις μας για να μην σε ενοχλήσει. Πες του πως το μαγαζί μας κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να μην το ανοίγουμε τις Κυριακές...». Το πρόσωπο του Σταύρου μονομιάς άστραψε. «Μου έδωσες τη λύση. Άσε το θέμα να το χειριστώ με τον πατέρα σου» της είπε και έτρεξε αμέσως να τον συναντήσει.
«Ξέρεις σκέφτηκα καλά την πρότασή σου να ανοίγω τις Κυριακές το κατάστημα...» άρχισε να λέγει στον πεθερό του ο νεαρός Σταύρος. Πριν ακόμη ολοκληρώσει το λόγο του ο πεθερός του τον διέκοψε. «Καιρός ήταν να βάλεις μυαλό και να αφήσεις το πείσμα σου και τις ακαταλαβίστικες επιπόλαιες γυροβολιές σου στα μοναστήρια. Να ακούσεις και ένα έμπειρο» του είπε ο πεθερός του. «Λάθος κατάλαβες. Δεν πρόκειται να ανοίξω τις Κυριακές. Ήλθα όμως να σου προτείνω πάνω στο θέμα αυτό κάτι... Εγώ θα συνεχίσω να μην ανοίγω και εσύ θα συνεχίσεις να ανοίγεις τις Κυριακές. Τα εμπορεύματα και των δυό καταστημάτων είναι σχεδόν τα ίδια και το μαγαζί σου μάλιστα είναι σε καλύτερο πόστο. Στο τέλος λοιπόν του μήνα να δούμε τι εισπράξεις είχες εσύ και τι εισπράξεις είχα εγώ. Κι αν οι δικές σου είναι πιο πολλές τότε θα ξανά –εξετάσω την πρόταση. Εάν όμως είναι λιγότερες τότε θα πρέπει εσύ να ερευνήσεις εάν είναι σωστό να παραβαίνεις την εντολή του Χριστού. Τι λες συμφωνείς;» είπε ο Σταύρος. Ο πεθερός του περιχαρής και με τη βεβαιότητα πως εμπράκτως θα δείξει στο γαμβρό του το λάθος του συμφώνησε.
Μετά τριάντα ημέρες παρουσίασε ο ένας στον άλλον τον τζίρο του καταστήματός του. Οι εισπράξεις του Σταύρου ήταν αυξημένες κατά 30% περισσότερο από ότι του πεθερού του. «Βλέπεις πατέρα πόσο δίκαιο είχαμε» είπε η Βαρβάρα. Εκείνος έκπληκτος έτριβε τα μάτια του. Μάλιστα τόσο μεγάλη εντύπωση του προκάλεσε το γεγονός αυτό, που όχι μόνο δεν ξανά-άνοιξε το μαγαζί του τις Κυριακές αλλά και παρότρυνε και άλλους μαγαζάτορες να πράξουν το ίδιο. Το θέμα είχε γραφτεί τότε και σε χριστιανική εφημερίδα των Αθηνών.
Ο π. Σεραφείμ το ανέσυρε από τη μνήμη του τότε που ανακινήθηκε το θέμα λειτουργίας των καταστημάτων και τις Κυριακές και το εξιστορούσε σε μία συντροφιά νέων που είχαν επισκεφθεί το μοναστήρι μετά την παρότρυνση του π. Κύριλλου... Η μεγάλη απέραντη αγάπη του αειμνήστου π. Σεραφείμ άλλωστε δεν είχε να κάνει μόνο με το μοναχισμό. Επιθυμούσε κατά το παράδειγμα των δυό «προπονητών» του στην εφήμερη ζωή να βοηθά τις ψυχές των πονεμένων. Το πόσα νέα παλικάρια και πόσα νέα κορίτσια βοήθησε δεν καταγράφεται σ’ αυτή τη μικρή αναφορά μας στη μνήμη του. Ο π. Ιάκωβος αλλά και ο π. Κύριλλος λόγω της πρωθύστερης της μοναχικής ζωής έγγαμης εμπειρίας του παρέπεμπε πολλά νέα ζευγάρια για να λάβουν τις συμβουλές του, τις οποίες έδινε με εξαίσιο τρόπο.
Κάποτε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πέρασε το κατώφλι του μοναστηριού και ο π. Σεραφείμ προθυμοποιήθηκε να τους φτιάξει καφέ μετά την προσκύνηση των ιερών λειψάνων. Στη συζήτηση που ακολούθησε τους ρώτησε αν έχουν παιδιά. Εκείνοι όχι μόνο απάντησαν αρνητικά αλλά επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την απουσία παιδιού επιστρατεύοντας την οικονομική τους κατάσταση και τις δυσκολίες της ζωής... Ο π. Σεραφείμ τότε άρχισε να εξιστορεί τα βιώματα πόνου που ο ίδιος και η γυναίκα του είχαν από την απουσία του παιδιού. «Δεν ξέρετε καλά μου παιδιά πως ο Θεός δίνει τα παιδιά; Δεν ξέρετε πόσα άτεκνα ζευγάρια επισκέπτονται τον άγιο Δαυίδ παρακαλώντάς Τον να μεσολαβήσει, ώστε να λάβουν αυτή την ευλογία; Ρωτήστε τον π. Ιάκωβο να σας πει πόσα θαύματα έγιναν. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που οφείλεται στον εγωισμό μας αποκλειστικά στερεί την ευλογία του ουρανού ενώ οι κάθε λογής δικαιολογίες είναι του πονηρού. Μην εμποδίζετε λοιπόν τα σχέδια του Θεού με δήθεν «προοδευτικές» κουταμάρες. Να σας πω εγώ πως ένοιωθα που δεν καταφέραμε να κάνουμε παιδί... Βέβαια για μένα είχε άλλα σχέδια ο Θεός και ήθελε να γίνω μοναχός. Μήπως και σεις σκοπεύετε να μονάσετε σαν και εμένα;» τους είπε χαμογελώντας. Οι αναφορές στη θαυμαστή ζωή του αλλοίωναν ουσιαστικά –δίχως πολλά λόγια και φανφαρισμούς- νεανικές κατατρεγμένες ψυχές, δείχνοντας την οδό του Χριστού. Μία φορά απέτρεψε ένα ζευγάρι κατά παρόμοιο απλό τρόπο που σκόπευε να προχωρήσει σε έκτρωση. Με τις περιγραφές και τα βιώματα του εμμέσως συμβούλευε πολλούς νέους και νέες. Από τα χέρια του π. Σεραφείμ σώθηκαν πολλά παλικάρια από τον Σατανά που τα ωθούσε να βιοπραγούν. Αυτός έμπαινε μπροστά και έσωνε τις ψυχές αυτές.
«Μην ασχολείσαι με τον αμαρτωλό και τον κατακρίνεις αλλά να στηλιτεύεις, όπως ο Χριστός μας την αμαρτία. Και τότε θα δεις να προκόβεις και να ανεβαίνει η κυκλοφορία της εφημερίδος» έλεγε στον γράφοντα τα πρώτα χρόνια του εγχειρήματος της έκδοσης. Και προσφάτως το περασμένο καλοκαίρι που τον είδα για τελευταία φορά μου είπε: «Η εφημερίδα είναι πραγματικά τώρα Στύλος Ορθοδοξίας. Να έχεις την ευλογία του Κυρίου μας και των Αγίων Δαυίδ και Ιακώβου»!
Σώμα και αίμα Κυρίου!
Ως απλός διακονητής του Οσίου Δαυίδ ο π. Σεραφείμ, ο μειλίχιος και χαμογελαστός αυτός μοναχός αξιώθηκε να δει πολλά θαύματα από τον Όσιο Δαυίδ και τον Όσιο Ιάκωβο, τον πρώτο γέροντά του στο μοναχικό βίο του. Από ταπείνωση όμως σιωπούσε και σπάνια αναφερόταν σε θαυμαστά γεγονότα.
Μία φορά μόνο ένοιωσε τόσο συγκλονισμένος απ’ αυτό που του συνέβη, που άρχισε να το εξιστορεί στον π. Κύριλλο αλλά και στους νεοφερμένους στο μοναστήρι μοναχούς. Η εξιστόρησή του είχε να κάνει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Συνήθιζε να κοινωνεί συχνά. Μία Κυριακή που κοινώνησε ένοιωθε έντονα τη γεύση αίματος στο στόμα του. Αρχικά πίστεψε πως κάποιο δόντι χάλασε και μάτωσε το ούλο. Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε το διακόνημά του. Άρχισε να προβληματίζεται μόνο όταν διαπίστωσε πως αυτό επαναλαμβανόταν κάθε φορά που κοινωνούσε εκείνο το χρονικό διάστημα. Παρατήρησε μάλιστα πως διαρκούσε μέχρι το «Δι’ ευχών»! Το εξομολογήθηκε συγκλονισμένος στον π. Ιάκωβο και στον π. Κύριλλο και εκείνοι του είπαν να μεταφέρει αυτό που ένοιωσε και σ’ άλλους αδελφούς. «Σώμα και αίμα Κυρίου μεταλαμβάνουμε π. Σεραφείμ ας μην το λησμονούμε. Και ο Κύριός μας είχε τους λόγους Του να σου δείξει με θαυμαστό τρόπο το θαύμα της μετατροπής του οίνου και του άρτου σε αίμα και σάρκα» του είπε ο π. Ιάκωβος χαμογελώντας.
Αυτά και άλλα πολλά έκαναν τον π. Σεραφείμ ευτυχισμένο, ακλόνητο στην πίστη της αγίας μας Εκκλησίας προσδίδοντας του την ασφάλεια που παρέχει ο καλός ποιμήν Χριστός. Βίωνε τον Παράδεισο και αξιώθηκε να εισέλθει ζώντας κοντά στο γλυκύ Ιησού που αγάπησε, όσο τίποτε άλλο στην εφήμερη αυτή ζωή. Τώρα που βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας, είναι ένας άγγελος που σταδιακά έρχεται στη γη για να βοηθήσει μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον π. Ιάκωβο ασθενούντες και κατατρεγμένους.
Κλείνοντας το ελάχιστο αυτό αφιέρωμα παρουσίας ορισμένων λιγοστών πτυχών του θαυμαστού βίου του μακαριστού μοναχού Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου θα επαναλάβω αυτό που ο ίδιος έλεγε για τους προπονητές του στην εν Χριστώ ζωή αλλά και για αυτούς που του συμπαραστάθηκαν. Έλεγε καλοί μου άνθρωποι πως «δεν πρέπει να λησμονούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν. Η ενθύμησή τους και η διαρκής ευχαριστία κάνει τον Χριστό να πολλαπλασιάζει τις ευλογίες και σε εκείνους και σε εμάς».
Με τη σειρά μας λοιπόν ο γράφων και θέλω να πιστεύω και όλοι αυτοί που τύχαμε της πολλαπλής ευεργεσίας του π. Σεραφείμ τον ευχαριστούμε και ευλαβικά παρακαλούμε να πρεσβεύει και να εύχεται στον Χριστό, ώστε ο κήπος του Οσίου Δαυίδ να συνεχίσει να καρποφορεί και να αποτελεί όαση αληθινή στους καιρούς της αγνωσίας και αποστασίας. Ας ψάλλουμε λοιπόν μαζί με το νέο άγγελο του Χριστού μας το «Αλληλούϊα» δοξάζοντας τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, τον Πατέρα, τον μονογενή Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.


Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Δεν υπάρχουν σχόλια: